Global food chains and environment: agro-food production and processing in Thailand

In this study on the global food chain and the environment, the objective is to understand the dynamics of food safety and environmental improvements among the large and medium-sized agro-food processing industries and farmers in Thailand that operate in the global market. This study assesses the role of government actors and institutions, of economic networks and of social actors in motivating, enforcing and triggering food safety and environmental improvements within large and medium-sized agro-food processing industries in Thailand. Canned pineapple, frozen chicken, and frozen shrimp industries were selected as the case studies. Within these three industrial sectors, 6 large and 3 medium-sized canned pineapple factories, 5 large and 4 medium-sized frozen chicken, and 7 large and 4 medium-sized frozen shrimp factories were selected. At the factory level, we conducted interviews to study the implementation of environment friendly practices in the production process. A descriptive analysis is used to investigate which factors are considered to be the most relevant and important ones for the implementation of environmentally friendly practices in managing the production process by the factory manager. In addition to the industries within these food chains, farmers and their behavior were also included and the sample in our study consists of 350 pineapple growers, 352 poultry farmers and 350 prawn farmers. In the analysis of environmental practices at the farm level, and to determine the factors affecting the adoption of the environmentally improved production standards among the three groups of farmers, the Logit model is used. Supplementing the results from the studies at the farm and factory levels, this study also examines the role of the government and its agencies, the private sector and various organizations involved in the Thai agro-food chain, as well as assessing their impact on the improvements of the production process conform to the standards and requirements from the global market. The conceptual framework applied in this empirical research is based on the concept of globalization and the network theory to enable a focus on the policy and economic networks within the context of the global agro-food industry. Additional relevant theories developed within environmental sociology, particularly ecological modernization theory, are also applied in this study to analyze changes in production practices and relevant policies. This study found that the most important factor contributing to pineapple growers’ adoption of the Good Agricultural Practice (GAP) system was the higher farm gate price for output produced according to these guidelines. Other important contributing factors were the contract farming arrangements with the pineapple canneries, governmental advice provided to the farmers, increases in farmers’ environmental awareness, and informing farmers about the requirements from the importing countries. For chicken farming, we found that the most important factor for farmers to adopt Good Animal Husbandry Practice (GAHP) is also the arrangements included in contract farming, followed by the farmer’s education, his participation in a GAHP training program, a farmer’s personal environmental awareness, and the number of a farmer’s experience. Surprisingly, direct pressure from the countries that import frozen chicken had no effect on the adoption of GAHP by Thai chicken farmers. Finally, for shrimp farming, this study found that the most important factor underlying the adoption of GAP is the farmer’s personal environmental awareness, followed by advice from the involved companies, pressure from NGOs and farmer’s education. Surprisingly, Thai shrimp farmers who believe they are not forced directly by law are more likely to adopt GAP. It is difficult in Thailand for the state to enact, control and enforce laws directly on to the farmers. An explanation of this remarkable conclusion may be that if farmers feel they are heavily pressured, they might switch to other types of farming, or even totally abandon farming. The most important factor affecting the adoption of the Code of Conduct (CoC) in shrimp farming is pressure from the Shrimp Farmers Association, followed by the food safety and quality standard requirements by the importing countries, pressure from NGOs, farmer’s education, advice from involved companies, and gender, respectively. Meanwhile, farmer’s age, experience, and average yield have very little influence on their adoption of CoC. As in the case of GAP, also for CoC adoption the absence of direct legal force is a contributing factor, although the effect is less than for GAP. On the other hand, whether or not a farmer will practice CoC is independent of the farmer’s environmental awareness. This means that some farmers may be environmentally aware but are unable to implement CoC because of their limited farm lands that do not allow the construction of wastewater treatment ponds, which is officially required. Therefore, they are forced to become CoC non-adopters. The empirical results indicate that contract farming or advice from the companies involved has a considerable impact on the adoption of food safety and environmentally friendly production practices by the farmers in these three industries. Requirements by importing countries only have an effect in the case of the pineapple and shrimp farms, while pressure from NGOs only influences shrimp farms. Nevertheless, this study found that food safety concerns in importing countries, such as the USA and EU, contribute considerably to technology upgrades among manufacturers of export-oriented food products in Thailand. This is true regardless of the form in which these concerns are manifested, whether through regulation, such as food standard requirements imposed by the governments of the importing countries, or by rectifying measures introduced ex ante or ex post by trade associations or other players in the economic network. The mechanisms by which the pressure is passed on from the factories to farms are illustrated in the three different case studies. One means by which the pressure from global markets is passed on is through the networks of the contract farming system, for example, in the form of technical advice issued by food manufacturers to farmers. Others include action taken by the government of Thailand, and implemented through policy networks by related government agencies, such as the Department of Agriculture, the Department of Agricultural Extension and the Department of Livestock, as well as via the Department of Fisheries. The implementation can occur in various forms, for example, through the introduction of GAP or GAHP, or the introduction of the CoC in the case of shrimp farming. The goals of these policy actions are to ensure that the production process is in compliance with the food safety requirements of the importing countries, and not at odds with environmental regulations in the home country. In addition to voluntary measures, regulation is another means of precipitating technological upgrading by bringing about desired adjustments in the production process. As shown empirically in the three case studies, the impacts of globalization on Thailand’s food chain are felt in three dimensions. Economically, market mechanisms and trade associations are critically important players that can successfully (and cost effectively) bring about the desired adjustments in the practices at the farm level. Politically the government is effective when its approach is changed from command-and-control to the provision of information and public services that are oriented towards compliance of environmental regulations and adherence to food safety standards. Socially this is carried out through the work of NGOs with the participation of neighboring communities. This social aspect is particularly important in the case when production externalities exist, which can be associated with production upgrades, such as in the case of shrimp production. For Thailand to be competitive and sustainable in the global food market, it has to have an explicit policy to ban the imports of substances that are harmful for food processing, and to exercise more stringent law enforcement. Food exporting businesses must be transparent and show serious intentions to work with the various government agencies to realize the development goals of food safety, food quality standards, and environmentally friendly undertakings, as do farmers through their good farming and husbandry practices. The government and private sector must work in collaboration to promote contract farming to a larger extent, to help train farmers in the good production practices and follow standards, as well as to deepen their understanding of the techniques and increase their environmental awareness. Samenvatting Deze studie naar globale voedselketens en hun milieu-impact is gericht op het beter begrijpen van de dynamiek rond voedselveiligheid en milieu bij grote en middelgrote voedselverwerkende industrieën en boeren in Thailand, producerend voor de wereldmarkt. Binnen dit onderzoek zijn de rollen onderzocht van overheden en instituties, economische netwerken en sociale actoren bij het motiveren, afdwingen en initiëren van verbeteringen op het gebied van de voedselveiligheid en het milieu bij deze bedrijven. De volgende sectoren werden geselecteerd voor een casestudie: ingeblikte ananas, diepgevroren kip en diepgevroren garnalen. Binnen deze industriële sectoren werden 6 grote en 3 middelgrote ananas verwerkende bedrijven, 5 grote en 4 middelgrote kipverwerkende bedrijven en 7 grote en 4 middelgrote garnalen verwerkende bedrijven geselecteerd. Bij deze bedrijven hebben we interviews uitgevoerd om de mate van realisering van milieuvriendelijke praktijken binnen het productieproces te bestuderen. Een descriptieve analyse is gebruikt om te onderzoeken welke factoren in de optiek van de bedrijfsmanager het meest bepalend zijn bij de implementatie van milieuvriendelijke praktijken in het beheer van het productieproces. Naast de voedselverwerkende industrieën binnen deze sectoren, zijn ook boeren en hun dagelijkse praktijken onderzocht. De steekproef in ons onderzoek bestond uit 350 ananas telers, 352 kippenboeren en 350 garnalentelers. Teneinde de milieupraktijken op bedrijfsniveau te analyseren en om de belangrijkste factoren te identificeren die de adoptie beïnvloeden van de milieuverbeteringen binnen het productie proces onder de drie groepen boeren is het Logit-model gebruikt. De resultaten van deze studies op industrie- en op boerderijniveau zijn aangevuld met een onderzoek naar de rollen van de overheid en haar instellingen, de privé-sector en de verschillende organisaties die betrokken zijn bij de landbouwvoedselketen in Thailand. In het bijzonder is daarbij gekeken naar hun invloed op het verbeteren van het productieproces volgens de standaards en vereisten van de wereldmarkt. Het conceptuele raamwerk binnen deze studie is gebaseerd op het concept van globalisering en de netwerk theorie waarmee het mogelijk werd de nadruk te leggen op de politieke en economische netwerken binnen de context van de globale landbouw en voedselketens. In aanvulling is binnen dit onderzoek ook gebruik gemaakt van enkele andere relevante theorieën binnen de milieusociologie, in het bijzonder de ecologische modernisering theorie, om veranderingen op milieuterrein binnen de productiepraktijken en de relevante politieke domeinen te bestuderen. De belangrijkste resultaten van het empirisch onderzoek kunnen als volgt worden samengevat. Milieuverbeteringen in het productieproces bij de ananastelers zijn vooral zichtbaar in de mate van acceptatie door deze boeren van het systeem van Good Agricultural Practices (GAP). De belangrijkste factor die hieraan bijdraagt is de hogere prijs die zij ontvangen bij levering van producten volgens deze richtlijnen. Andere belangrijke factoren die hebben bijgedragen aan deze veranderingen waren het contractsysteem tussen boeren en de verwerkende bedrijven en de overheidsvoorlichting die aan de boeren werd gegeven. Daarnaast speelden de groei in het milieubewustzijn bij de boeren en het informeren van de boeren van de eisen die werden gesteld door de importerende landen, ook een rol. Voor wat betreft de kippenbedrijven hebben wij gevonden dat de belangrijkste factor voor boeren bij het overnemen van het Good Animal Husbandry Practices (GAHP) systeem het contractsysteem tussen hen en de verwerkende bedrijven was. Gevolgd door respectievelijk het opleidingsniveau van de boer, zijn deelname aan een GAHP trainingsprogramma, het milieubewustzijn van de boer zelf en het aantal jaren ervaring dat de boer had in het produceren van kippen. Het was opvallend dat directe druk van de landen die diepgevroren kippenvlees importeerden geen effect had op de adoptie van GAHP door de Thaise kippenboeren. Ten slotte wat betreft de garnalentelers heeft deze studie aangetoond dat de belangrijkste factor bepalend voor de overname van Good Aquacultural Practices (GAP) het milieubewustzijn van de boer zelf is. Daarnaast zijn ook enkele andere factoren van belang, namelijk de adviezen van de betrokken industrieën en druk vanuit NGOs en het aantal jaren ervaring van de boer. Een bijzonder opvallende conclusie is dat de Thaise garnalentelers die vinden dat zij niet onder druk zijn gezet door overheidswetgeving eerder bereid zijn om GAP te accepteren en te implementeren dan de anderen die dit wel vinden. Het blijkt dat het moeilijk is voor de Thaise overheid om wetten te implementeren en te handhaven bij boeren. Een mogelijke verklaring voor deze opvallende uitkomst is dat wanneer boeren bemerken dat zij zwaar onder druk worden gezet, zij uitwijken naar andere producten of zelfs geheel stoppen met hun bedrijf. De belangrijkste factor in de acceptatie van de Code of Conduct (CoC) bij garnalen telen is druk van de garnalentelers organisatie. Deze factor wordt gevolgd door respectievelijk de voedselveiligheids- en kwaliteitseisen van de importerende landen, druk van NGOs, het opleidingsniveau van de boer, adviezen van de betrokken bedrijven en het geslacht van de garnalenteler. Tegelijkertijd zijn de leeftijd van de teler, het aantal jaren ervaring en de gemiddelde opbrengsten van geringe invloed op de acceptatie van CoC. Zoals ook het geval is bij de GAP, geldt ook bij CoC dat de afwezigheid van directe wettelijke druk een factor is die bijdraagt aan de acceptatie ervan, hoewel het effect in dit geval geringer is dan bij de GAP. Aan de andere kant, of een teler wel of niet CoC zal toepassen is onafhankelijk van zijn milieubewustzijn. Dit kan worden verklaard doordat sommige telers weliswaar milieubewust zijn, maar niet in staat zijn om CoC te implementeren omdat zij over te weinig land beschikken zodat zij geen afvalwaterzuiveringvijvers kunnen aanleggen terwijl dat wel officieel is vereist. Als gevolg hiervan behoren deze garnalentelers noodgedwongen tot de categorie die niet CoC heeft geaccepteerd. De resultaten van de empirische studie maken duidelijk dat contractteelt en adviezen van verwerkende bedrijven een nadrukkelijke invloed hebben op de acceptatie en invoering van voedselveilige en milieuvriendelijke productiepraktijken door de boeren in deze drie industrieën. De eisen gesteld door de importerende landen hebben alleen een effect in het geval van de ananasproductie en bij de garnalenteelt, terwijl druk vanuit NGOs alleen de praktijken van de garnalenbedrijven beïnvloedt. Daarnaast werd in deze studie ook gevonden dat voedselveiligheidsoverwegingen bij importerende landen, zoals de VS en de EU, in belangrijke mate bijdragen aan technologische innovaties bij voedselverwerkende bedrijven in Thailand die zich richten op de export van voedselproducten. Dit verband is relatief onafhankelijk van de wijze waarop deze voedselveiligheidsoverwegingen werden gemanifesteerd, middels reguleringen, zoals voedselstandaards opgelegd door de overheden van de importerende landen, of door corrigerende maatregelen die vooraf of achteraf werden geïntroduceerd door handelsorganisaties of andere spelers in het economische netwerk. De mechanismen waarmee deze druk wordt doorgegeven van de verwerkende bedrijven aan de producenten zijn helder geïllustreerd in de drie verschillende casestudies. Een manier waarop de druk van de wereldmarkten wordt doorgegeven is via de netwerken van de contractteelt, bijvoorbeeld via de technische adviezen van de voedselverwerkende bedrijven aan de boeren. Andere manieren zijn interventies door de regering van Thailand die worden uitgevoerd binnen de politieke netwerken door gespecialiseerde overheidsinstellingen, zoals het Ministerie van Landbouw, het Ministerie van Landbouwvoorlichting, het Ministerie van Veeteelt en het Ministerie van Visserij. De implementatie van deze maatregelen kan op verschillende wijzen plaatsvinden, bijvoorbeeld door de introductie van GAP of GAHP, en in het geval van de garnalenteelt via CoC. Het doel van deze politieke interventies is te garanderen dat de productieprocessen in overeenstemming zijn met de voedselveiligheidsvereisten van de importerende landen en niet afwijken van de binnenlandse milieureguleringen. Overheidsregulering vormt een aanvulling op de vrijwillige maatregelen, en is een andere manier om technologische verbeteringen te stimuleren door de vereiste aanpassingen in de kwaliteit van het productieproces af te dwingen. Zoals empirisch is aangetoond in de drie casestudies wordt de impact van globalisering op de Thaise voedselketen in drie dimensies gevoeld. In de economische dimensie vormen het marktmechanisme en de handelsassociaties de meest belangrijke mechanismen die succesvol en kosteneffectief de vereiste veranderingen op bedrijfsniveau tot stand kunnen brengen. Politiek gezien is de overheid het meest effectief wanneer haar stijl verandert van een gebaseerd op een dirigistische topdown benadering naar een gericht op het verschaffen van informatie en publieke diensten die zijn gericht op het navolgen van milieuregelingen en het voldoen aan voedselveiligheid standaards. De sociale dimensie ligt vooral in het werk van NGOs en in de samenwerking met de omringende lokale gemeenschappen. Deze dimensie is in het bijzonder belangrijk voor het geval de productie activiteiten tot externaliteiten leiden die gerelateerd kunnen worden aan verbeteringen in het productieproces, zoals in het geval van de garnalen productie. Wanneer Thailand competitief en duurzaam voedsel wil produceren voor de wereldmarkt moet het beschikken over een expliciet beleid om de import van substanties die schadelijk zijn voor de voedselverwerking uit te bannen en om het opvolgen van de wettelijke regelingen op een meer efficiënte wijze af te dwingen. Voedselexporterende bedrijven moeten transparant zijn en een serieuze bereidheid laten zien tot samenwerking met verschillende overheidsinstellingen om de ontwikkelingsdoelstellingen van veilig en kwalitatief goed voedsel, dat duurzaam is geproduceerd en verwekt te realiseren, in navolging van de boeren via hun duurzame praktijken. De overheid en de privé-sector moeten samenwerken om contractteelt verder te stimuleren, om boeren te trainen in duurzame productie praktijken en standaards te volgen, hun begrip van de technieken te vergroten en hun milieubewustzijn te verhogen.