Küresel iklim değişikliği ve su yetersizliği nedeni ile besin talebini karşılamak için ekonomik yönü, çevresel-sosyal etkileri ve gıda güvenliği değerlendirmelerinin çoğunda sürdürülebilirlik konularına yer verilmemektedir. Gıda Tarım Örgütü (FAO) ve Dünya Sağlık Örgütü (WHO) sürdürülebilir sağlıklı diyetin tanımını “Sürdürülebilir diyetler düşük çevresel etkili, besin ve beslenme güvencesinin günümüzde var olmasını ve gelecek nesillere aktarılmasını sağlayan sağlıklı yaşamı hedefleyen diyetlerdir” şeklinde yapmıştır. Dünya’da sürdürülebilir diyetlerin insanlara ve doğal kaynaklara uygun, biyoçeşitliliğe ve ekosisteme karşı koruyucu, saygılı, duyarlı, ekonomik olarak ulaşılabilir ve beslenme açısından yeterli, güvenilir ve sağlıklı olması gerekmektedir. Çevresel bozulmaların sonucunda besin üretimi ve tüketimi olumsuz yönde etkilenmektedir. Mevcut küresel besin sistemi ve beslenme sürdürülebilirlik açısından değerlendirildiğinde yetersiz olduğu düşünülmektedir. Ancak gıda güvenliği ve sürdürülebilirlik için yapılan çalışmalarda sağlıklı beslenme durumunu sürdürmek için kritik olan diyet ve besin çeşitliliği ile mikro besin yeterliliğini ele alınmamıştır. Bu nedenle derlemede sürdürülebilir beslenme açısından farklı toplumların benimseyerek uyguladığı, sağlıklı ve sürdürülebilir olarak değerlendirilen bazı beslenme modellerinden olan Akdeniz, Dash, Yeni Nordik, Temiz Baltık, Vejetaryen, Paleotik ve Intermittent Fasting Diyet gibi beslenme modelleri irdelenerek sürdürülebilir diyetlerin hem insan sağlığı hem de çevreye olan etkileri üzerine odaklanılmıştır.

Environmental destruction is dimensioned as one of the most important issues that the whole world is dealing with in the third millennium. For this reason, various policy instruments are developed and put into practice, both internationally and nationally. Although these policies cover all production and consumption areas, they also come to the forefront in terms of the agricultural sector due to their strategic importance. Environmental Agricultural Land Protection Program (ÇATAK), which came into effect in 2006, has been implemented in order to prevent environmental damage in the agricultural sector in Türkiye. In this framework, the production practices of grain producers benefiting from ÇATAK program supports in the Seyfe Lake region of Kırşehir province were examined in environmental terms. For this purpose, 100 producers were drawn into the sample and a survey study was conducted. The obtained data set was made into cross tables, interpreted and suggestions were made. The results were statistically supported by chi-square analysis. Accordingly, although it was determined that the producers did not implement practices that would cause environmental destruction intensively, it was observed that they needed to adopt the right methods from the right sources in the use of fertilizers and pesticides. In addition, it has been determined that the state does not have comprehensive knowledge about the agricultural policy instruments it has implemented. For this reason, it is considered important to implement training-extension activities frequently and dynamically.