çalışma, Türkiye’nin önemli bir fındık bölgesi olan Düzce ilinde yabancı ot sorunu ve mücadelesinde üreticinin bilgi, deneyim ve sorunları çözmedeki yetkinliğini tespit etmek amacıyla planlanmıştır. Çalışma kapsamında, Düzce’de 2021-2022 yıllarında toplam 100 fındık üreticisine 30 soru yöneltilmiştir. Anket sonuçlarına göre; üreticilerin %53’ünün eğitim seviyesinin lise ve üzeri olduğu, %52’sinin fındık yetiştiriciliğini aile varlığı olduğu için ve %34’ünün ise geçimlerini sağlamak amacıyla yaptığı anlaşılmıştır. Üreticilerin %84’ünün yabancı otları önemli derecede sorun gördüğü; mücadele için %80’inin biçme, %9’unun ise kimyasal mücadele uyguladığı tespit edilmiştir. Üreticilerin %40’ı fındık yetiştiriciliği dışında sanayi ve ticaret alanında, %17’si kamu kurumlarında çalışarak ek gelir elde ettiklerini; yine %65 gibi büyük bir çoğunluğu ise fındık dışında herhangi bir ürün yetiştirmediklerini beyan etmişlerdir. Üreticiler fındık bahçelerinde sorun olan 45 farklı yabancı ot türü bildirmişlerdir. Bu yabancı ot türlerinden; dam bromu (Bromus tectorum L.), tek yıllık salkımotu (Poa annua L.), yara otu (Prunella vulgaris L.), yonca (Medicago sativa L.), şebrek (Lapsana communis L.), bataklık sinirotu (Plantago lanceolata L.), kuzukulağı (Rumex acetosella L.), ak üçgül (Trifolium repens L.), böğürtlen (Rubus sanctus Schreb), tarla sarmaşığı (Convolvulus arvensis L.), yabani çilek (Fragaria vesca L.) ve kadife otu (Holcus lanatus L.) türlerinin yaygın olduğu bildirilmiştir. Ayrıca, üreticiler mevcut yabancı otlara karşı uyguladıkları kimyasal mücadele ile yabancı ot sorununu belli bir ölçüde çözdüklerini ancak böğürtlen, eğrelti otu, tarla sarmaşığı, ısırgan otu ve köpek dişi ayrığı ile mücadelede yeterli başarı elde edemediklerini belirtmişlerdir.

In the province of Tokat Turkey has an important place in terms of agricultural fertilizers and manure in order to demonstrate the environmentally conscious manufacturer 88 were interviewed. It was observed that the producers interviewed within the scope of the research are in the age range of active working age and have a socio-economic structure that makes a living from agricultural income. Factors such as age / education have a great impact on the economic structure as well as on production. Since income will be the biggest indicator of the economic structure, the income status of the producers has been investigated. Annual average agricultural income of producers is 22,311.36 TL, while non-agricultural income is calculated as 24,886.32 TL. Thus, it can be said that the average annual income of the producers is 47,197.68 TL. Here is what producers think about the residue after using the fertilizer; 48.86% of them thought that there would be manure residues and that it would have a negative impact on the environment, 43.18% of the manure would accumulate in the soil and underground water sources, 15.91% of the manure would be washed away in various ways, 11.36% had no idea about the manure residue and 6.82% that some fertilizers will leave residue in the soil. When the econometric relationship between the type of producer (the producer who only farms and works in non-agricultural insured work) and the idea that the fertilizer will accumulate in the soil and groundwater resources, it was determined that there is a significant and positive relationship. In other words, it can be said that producers have knowledge about the factors that cause environmental pollution. However, it continues to fertilize unconsciously without thinking that environmental pollution will harm them over time. This result once again highlights the importance of the training need.

Agriculture must be necessary and sustainable for the continuity of human beings. For sustainable agriculture, productive crops can be made with good irrigation in productive crops and conscious irrigation in good irrigation. A survey was conducted with 111 producers in the central district of Tokat province to determine the factors affecting conscious irrigation and conscious irrigation. In the research, first of all, the socio-demographic structure of the producers was determined: it was determined that the producers with an active working population had a low level of education. In the second part of the research, irrigation information was tried to be determined and it was observed that most of the producers were doing salman irrigation. In the third part of the research, irrigation awareness was tried to be determined by using the scoring method of the producers and it was determined that 24% of the producers were in the category with a high level of awareness. In the last part, the factors affecting irrigation awareness were determined with the help of the ordered probit model. As a result, it has been determined that there is a linear relationship between the level of awareness of the producers, their educational status and membership in the irrigation union.

Tarım sektöründe lisanslı depoculuk faaliyetleri 2005 yılında çıkarılan 5300 sayılı Tarım Ürünleri Lisanslı Depoculuk Kanunu ile başlamıştır. Devletin desteği ile açılmış olup, yayınlanan yönetmelikler ile geliştirilip yine devletin öncülüğünde fiili olarak çalışmaya başlamıştır. Lisanslı depoların Türkiye’nin 2023 Stratejik Hedefleri arasında yer alan sürdürülebilir tarım yaklaşımı ile önemi artarak devam etmiştir. Türkiye’de son yıllarda sayıları artarak yaygınlaşmakta ve lisanslı depoculuk sistemi tarım ürünleri bakımından büyük önem arz etmektedir. Bu çalışmada, lisanslı depoculuk sisteminin kuramsal boyutu ve Kırşehir ili Mucur ilçesinde faaliyet gösteren LİDAŞ’a hububat teslim eden üreticilerin değerlendirilmesi yapılmıştır. Araştırmanın örneklemini yörede LİDAŞ’a ürün teslim eden 70 üretici oluşturmaktadır. Elde edilen sonuçlar incelendiğinde, üreticilerin %61,40’ının depolama yapamadığı, %45,70’inin ortalama 1-3 ay arası ürününü LİDAŞ’da beklettiği, en fazla önem verdikleri destek aracının stopaj indirimi olduğu, %80,00’inin fiyatlama politikasından memnun olduğu ve %60,00’ının hububat ekiliş kararında LİDAŞ’ın herhangi bir etkisinin olmadığı belirlenmiştir. Ayrıca, üreticilerin diğer sorunları, prosedür kaynaklı sorunlar, analiz ücretleri, yükleme boşaltma ücretleri, depo kira ücretleri ve stopaj masrafının fazla olması üreticide olumsuz bir durum ortaya çıkarmaktadır. Destek miktarlarındaki reel azalış, çalışan personelle ilgili olumsuz düşünceler, depolama olanaklarındaki düşük kapasite ve depolanacak ürün yelpazesinin dar olması olarak ön plana çıkmaktadır. Söz konusu sorunların çözümüyle birlikte lisanslı depoculuk faaliyetlerine yönelimin artacağı söylenebilir.