This study was conducted in Pokhara, Kaski, Nepal in 2023 to investigate the effects of different pinching types and okra varieties on various growth and yield parameters. Treatments were arranged under a two-factor Randomized Complete Block Design (RCBD) with three replications. The treatments includes two okra varieties (Arka Anamika and Parbati) and 4 pinching types (apical bud pinching (P1), ABP along with 1 leaf pinching (P2), and ABP along with 2 leaf pinching (P3) and control (P4)). Parbati has exhibited a higher plant height (80.78 cm) than Arka Anamika (72.35 cm). Similarly, the P4 pinching type resulted in the tallest plant (85.91 cm). The P1 pinching type demonstrated the highest number of primary branches (4.87), while the control plots had the lowest (3.00). Arka Anamika showed a higher leaf count (40.77) than Parbati (37.19). Notably, the P1 recorded the highest leaf count (43.41), followed by P2 (37.19), with the control plots showing the lowest leaf count (32.76). The findings reveal the significant impact of pinching treatments on yield. Pinching type P1 produced the highest yield of 15.45 mt/ha, whereas the control group yielded the lowest at 9.31 mt/ha, which was comparable to the yield observed for pinching type P3 at 10.83 mt ha-1. P1 also exhibited the highest number of pods per plant (15.90). Varieties and pinching methods exhibited notable interactions in average pod weight, diameter, and length. P1 displayed the widest pods (5.97 cm), whereas P2 had the longest (13.18 cm). Additionally, it can be noted that P3 yielded the heaviest pods at 16.16g when compared to P2, which yielded 14.09 g. Pinching treatments significantly influenced number of days to flowering, with P3 demonstrating the longest duration. Economic analysis was performed for evaluating technical efficiency, facilitating informed and sustainable decisions. Economically, P1 demonstrated superior performance, yielding a higher gross return of NPR 540,808.3, a net return of NPR 418,708.3, and a benefit-cost ratio of 4.43.

This study aimed to evaluate the biochemical and nutritional profiles of three cauliflower cultivars—Valentena, Carotena, and Snow White—focusing on chlorophyll, carotenoids, anthocyanins, vitamin C, flavonoids, phenolics, and antioxidant activity. Uniform curds were harvested at 60 days post-sowing from Baratia, Dumuria, Khulna, and analyzed at Khulna Agricultural University. Valentena exhibited the highest chlorophyll content (40.06±0.39 µg/100g FW chlorophyll a, 28.98±3.35 µg/100g FW chlorophyll b), superior lycopene (8.71±0.38 µg/100g FW) levels. Carotena showed the highest total carotenoid content (60.52±1.76 µg/100g FW) and β-carotene (26.99±0.44 µg/100g FW), while Snow White had the lowest values across most parameters. Valentena also led in anthocyanins (101.56±3.9 mg/L FW) and total flavonoids (79.56±10.36 mg/100g FW), with Carotena having the highest vitamin C content (60.05±2.93 µg/g FW). DPPH assays indicated that Valentena showed the most effective antioxidant (IC50 = 43.65±3.56 mg/mL FW), followed by Carotena and Snow White. Hierarchical clustering and pricipal component analysis (PCA) revealed distinct biochemical profiles: Valentena and Carotena shared similarities in carotenoids and antioxidant activity, whereas Snow White differed significantly. Linear discriminant analysis identified lycopene, chlorophyll b, and β-carotene as major differentiators, highlighting the diverse nutritional and antioxidant properties of these cauliflower varieties. The findings highlight the potential of Carotena and Valentena for health-conscious consumers seeking nutrient-rich, antioxidant benefits in functional meals.

Bu çalışmanın amacı gebelikte, doğum sonrasında ve emzirme döneminde kullanılan tıbbi ve aromatik bitkiler hakkında genel bilgi vermek ve literatüre katkı sağlamaktır. Çalışmanın sonucunda; Adaçayı (Salvia officinalis L.), Nane (Mentha piperita L.), Melisa bitkisi (Melissa officinalis L.), Mayıs Papatyası (Matricaria chamomilla L.), bitkilerinin yaygın oranda; Ihlamur (Tilia tomentosa Moench), Kekik-Zahter (Thymus serpyllum L.), Isırgan Otu (Urtica dioica L.), Çörek otu (Nigella sativa L.), Badem (Amygdalus communis L.), Zencefil (Zingiber officinale Roscoe) bitkilerinin orta düzeyde; son olarak Ekinezya (Echinacea purpurea (L.) Moench), Sarımsak (Allium sativum L.), Zerdeçal (Curcuma longa L.), Biberiye (Rosmarinus officinalis L.), Sarı Kantaron (Hypericum perforatum L.), Keten tohumu (Linum usitatissimum L.), Ahududu yaprağı (Rubus idaerus L.), Çemen otu (Trigonella foenum-graecum L.) bitkilerinin ise az oranda kullanıldığı belirlenmiştir. Gebelerin, stres düzeylerini azaltmak, bulantı ve kusma gibi sorunlarla başa çıkmak amacıyla bitkisel ürünlere başvurduğu görülmektedir. Doğum sonrası dönemde de, stresin hafifletilmesinin yanı sıra süt üretimini artırmak için bitkisel çözümler tercih edilmektedir. Ancak, bazı bitkisel ürünlerin gebelik ve doğum sonrası dönemde kullanımı ile ilgili dikkat edilmesi gereken önemli noktalar bulunmaktadır. Böyle bitkilerin kullanımı gerek annenin gerekse bebeğin sağlığını olumsuz yönde etkileyebilmektedir. Bu nedenle, gebeler ve emziren annelerin, herhangi bir bitkisel ürün kullanmadan önce mutlaka bir sağlık profesyoneline danışmaları büyük önem taşımaktadır.

Bu çalışmada, Samsun ili 19 Mayıs ilçesinde çalışma hayatında yer alan kadınların dondurulmuş besin tüketim alışkanlıklarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Araştırma, 200 çalışan kadın birey ile yapılmıştır. Aktif olarak çalışan ve araştırmaya katılmaya gönüllü olan bireyler çalışmaya dahil edilmiştir. Bireylerin vücut ağırlığı ve boy uzunluğu ölçülmüştür. Bireylerin vücut ağırlığı ve boy uzunluğu kullanılarak beden kütle indeksi (BKİ) hesaplanmıştır. Araştırma sonuçlarında, bireylerin %76,0’sı dondurulmuş besin tüketirken %24,0’ü tüketmemektedir. Dondurulmuş besin gruplarından sırasıyla et ve et ürünleri, meyve ve sebze, hamur işleri daha fazla tüketilmektedir. Bireylerin dondurulmuş besin satın alma nedenleri, %41,4’nün zamandan tasarruf, %48,0’nin hazırlama kolaylığından, %6,6’nın reklamlardan etkilendiği, %18,4’nün mevsimsel farklılıktan satın aldıklarını belirtmişlerdir. Bireylerin satın almama nedenleri incelendiğinde, %25,0’i fiyatını yüksek bulmakta, %33,3’ü sağlıklı olduğuna inanmakta, %33,3’ü taze olmadığı ifade etmekte ve %4,2’i ise doyurucu olmadığını düşünmektedir. Tüketim şekli incelendiğinde, %61,8’i yardımcı yemek olarak, %42,8’i aperatif olarak, %17,1’i ana yemek olarak tükettiklerini belirtmişlerdir. Aile bireyleri içerisinde 15-30 yaş aralığında bireyler dondurulmuş besini en fazla tüketmektedir. Araştırmaya katılan bireylerin dondurulmuş besin tüketip tüketmeme durumuna göre yaş, medeni durum, eğitimleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmuştur. Genel olarak dondurulmuş besinler, çalışan bireyler ve aileler için kolaylık, beslenme ve lezzet arasında bir denge sunan kullanışlı ve pratik bir seçenek olabilir. Ancak dondurulmuş besinlerin güvenli etiketlemeye, depolama koşullarına, tüketim miktarına ve şekline de dikkat etmek gerekmektedir.

Plant phenolics and flavonoids function as antioxidants that act as scavengers of free radicals in the human body. This study aimed to determine the total phenolics and flavonoids contents, ferric-reducing antioxidant power (FRAP), free radical scavenging ability, chlorophyll contents, and total amounts of carotenoids of six medicinal plants viz. Anisomeles indica (L.) Kuntze, Eclipta prostrata (L.) L., Glinus oppositifolius (L.) Aug.DC., Litsea glutinosa (Lour.) C.B.Rob., Origanum vulgare L., and  Oxalis debilis Kunth. The results reveal that L. glutinosa has the maximum amount of total phenolic content (TPC) (1.906 mg GAE g-1 FW) and total flavonoid content (TFC) (13.933 mg QUE 100g-1 FW), while the lowest TPC (0.2803 mg GAE g-1  FW) was observed in O. vulgare and the least TFC (1.6 mg QUE 100g-1 FW), was observed in A. indica. The leaves of L. glutinosa showed excellent antioxidant properties (IC50 = 6.24 mg mL-1), and G. oppositifolius showed the least antioxidant potential (IC50 =18.423 mg mL-1). Pigment content such as chlorophyll-a was highest in E. prostrata (1.5963 mg g-1), while L. glutinosa has the highest chlorophyll-b (2.176 mg g-1 FW), chlorophyll-(a+b) (3.6157 mg g-1 FW), and carotenoids (1.61 µg 100g-1 FW) content. A strong linear correlation (DPPH, R2 = 0.8688, FRAP, R2 = 0.8595) was found between TPC and antioxidative capability. L. glutinosa contains significant amounts of phenols and flavonoids, which have antioxidant qualities, suggesting the possibility of using this species in phytotherapy and pharmacy.

Seed priming is a promising pre-sowing physiological treatment that utilizes a high osmotic potential solution and stores reserves in seed material to enhance germination. This study is aimed to investigate the influence of different seed priming methods in the germination and early seedling stages of cucumber. A completely random design (CRD) was used for the experiment, including six priming treatments, i.e., T1 (control), T2 (hydropriming), T3 (halopriming 0.5% NaCl), T4 (osmopriming 0.5% PEG), T5 (buffalo milk), and lastly T6 (cow urine). There was a significant effect of seed priming; the highest water imbibition was observed on halopriming (53.71%) and buffalo milk (53.53%); however, the highest germination percentage was observed in cow urine (93.75%), with the least mean germination time (3.65). The highest seedling length, root lengths, and shoot length were also observed on cow urine priming. The dry weight and moisture content were also observed to be highest in cow urine priming. Different priming techniques significantly impact cucumber seed germination and growth. Cow urine priming is the most effective, cost-effective, and environmentally friendly pre-sowing method for cucumber seedlings, benefiting farmers and promoting better germination without harming the environment.

Tephritid fruit flies (Diptera: Tephritidae) are the major damaging pest for the Watermelon (Citrullus lanatus (Thumb.) Matsum. & Nakai). The quality as well as quantity of watermelon is greatly affected by fruit fly. This study was conducted to test the efficacy of different traps and baits for fruit fly control. The experiment was designed in a randomized complete block design containing eight treatments and three replications. Each treatment, 0.2 ml of cue lure as an attractant and 0.1 ml of malathion was used as a toxicant except control. Treatments were installed when the flowering was started. Data collection and treatment replacement were done simultaneously in every 6-day interval. The findings revealed that the diverse fruit fly species (up to 7) were trapped in all treatments however, the Zeugodacus cucurbitae (Coquillett, 1889) followed by Zeugodacus tau (Walker, 1849) were dominating over the other species in all treatments. Yellow sticky trapped the highest number of fruit flies (15.01±0.38), followed by brewery wastage (13.65±0.37). The male-female ratio of the trapped fly was (>1) in all treatments. Furthermore, the lowest fruit fly damaged percentage (0.87±0.16) with the highest obtainable yield (32.57±1.31) and benefit-cost ratio (1.63±0.06) was observed in the yellow sticky trap. From this experiment, the yellow sticky trap captured more fruit flies caused the least amount of fruit fly damage, and yielded the highest possible yield than the other treatments.

Millets, including pearl millet, foxtail millet, and finger millet, among others, offer a complementary solution to traditional staple crops such as wheat, rice and maize, particularly in the context of climate change. Known for their resilience to heat, drought, and poor soil conditions, millets can be integrated into existing agricultural systems to enhance food security and nutritional diversity in regions increasingly affected by climate change. While millets may not replace staple crops, their cultivation alongside these staples provide several benefits, including improved nutritional outcomes and reduced environmental impact. Pearl millet, for instance, is rich in iron and zinc, addressing micronutrient deficiencies that are common in many developing regions. Finger millet’s high calcium content makes it a valuable addition to diets in areas with limited access to dairy. These grains thrive in marginal environments, contributing to more sustainable farming practices with a lower environmental footprint. Incorporating millets into agricultural systems can reduce dependency on water-intensive crops, lower the risk of crop failure, and provide a buffer against the impacts of climate change. By diversifying cropping systems, millets could help to stabilize food production and improve nutritional outcomes without displacing the critical role of traditional staples in global diets. To maximize the benefits of millets, efforts should focus on improving value chains, supporting smallholder farmers, and increasing consumer awareness. Moreover, targeted research and supportive policies are critical to unlocking their full potential and integrating them effectively into global food systems. As the world faces the dual challenges of climate change and malnutrition, millets offer a viable pathway to enhance resilience and sustainability in agriculture, complementing staple crops and enriching global food systems.

Potato common scab incited by pathogenic Streptomyces spp. is a significant soil-borne disease leading to serious economic losses in potato tubers worldwide. However, there is limited information available in Egypt regarding the pathogenicity, prevalence, and variety of Streptomyces spp. inciting common scab. Therefore, this study aims to clarify the aspects of identifying and characterizing Streptomyces spp. obtained from scabby tubers as well as to evaluate their pathogenicity. In the present investigation, nine isolates of Streptomyces spp. were obtained from various scab lesion symptoms. Of these, the Ag2 and Man strains exhibited pathogenic traits. The pathogenicity assays demonstrated that the strains induced necrotic lesions on tuber slices and abnormal growth of radish seedlings. In potato pot trail, The Ag2 isolates caused deep-pitted lesions with a disease index of 73.30%. Additionally, tubers inoculated with the Man isolate exhibited visible brown raised lesions, resulting in a disease index of 63.97%. Subsequently, the strains were characterized based on morphological, physiological, biochemical and phylogenetic levels. Phylogenetic tree derived from 16S rRNA gene sequences revealed that Ag2 and Man strains share 100% sequence similarity with Streptomyces caviscabies ATCC 51928 and Streptomyces enissocaesilis NRRL B-16365, respectively. The results of this study demonstrate that S. caviscabies and S. enissocaesilis are capable of causing CS disease in potatoes and may pose a potential threat to potato cultivation in Egypt.

Bu çalışma, Yalova Üniversitesi’nde eğitim gören öğrencilerin su ürünleri tüketim alışkanlıkları ve tercihlerini belirlemeyi amaçlamakta olup, çevrim içi bir anket yöntemiyle ve gönüllülük esasına dayanarak toplam 315 öğrenciyle gerçekleştirilmiştir. Katılımcıların %67’si kadın, %33’ü erkek olup, %88’i 18-25 yaş aralığındadır. Araştırma sonuçlarına göre, öğrencilerin %60’ı tavuk eti tüketmekte, balık eti tüketiminin ise %26 olduğu tespit edilmiştir. Öğrencilerin %29’u ayda bir kez balık tüketmekte, %54’ü ise tükettikleri balık miktarını yeterli bulmamaktadır. Katılımcıların %40’ı yetiştiriciliği yapılan su ürünlerini sağlıklı olarak değerlendirmekte, %16’sı ise su ürünleri yerine omega-3 gibi takviye edici gıdaların tercih edilebileceğini ifade etmektedir. Ayrıca, %40’ı su ürünlerini yeterince tüketmediklerini düşünmektedir. Öğrencilerin su ürünlerinin faydaları hakkında genel bilgi kaynakları arasında mobil cihazlar ve yakın çevrelerindeki insanlar öne çıkmaktadır. Balık satın alırken katılımcıların öncelikli olarak tazeliğe ve fiyata dikkat ettikleri, balığı genellikle balıkçılardan satın aldıkları belirlenmiştir. En çok tercih edilen balık türü deniz balıkları olup, katılımcıların büyük kısmı işlenmiş su ürünlerini tercih etmemektedir. Balık pişirme yöntemleri arasında ise en yaygın tercih kızartmadır. Balık dışında en çok tüketilen su ürünleri midye ve karides iken, su ürünleri tüketiminin en yoğun olduğu dönem ise balıkçılık sezonunun kapsadığı kış aylarıdır. Çalışma sonuçları, Yalova Üniversitesi öğrencilerinin su ürünleri tüketimini artırmaya yönelik çeşitli stratejilerin geliştirilmesi gerektiğini göstermektedir. Özellikle öğrenciler arasında sağlıklı beslenme bilincinin artırılması için su ürünlerinin faydaları konusunda daha etkili bilgilendirme çalışmaları yapılmalı ve su ürünlerinin taze, uygun fiyatlı ve ulaşılabilir olmasını sağlamak amacıyla yerel balıkçılık pazarları desteklenmelidir. Ayrıca, öğrenci barınma yerlerinde su ürünlerinin menülere dahil edilmesi, beslenme ve su ürünleri tüketimi konusunda eğitimlerin müfredata eklenmesi de bu tüketimi artırmaya yönelik önemli adımlar olacaktır.