The aim of this review paper is to explore the available information from research findings on the use of Turmeric (Curcuma longa) as a reliable phytogenic antibiotic for poultry production in the tropics especially in Nigeria and other countries. A wide range of phytogenic additives has found a growing interest in fortification of poultry diets. Supplementation of natural alternatives to antibiotic growth promoters in order to maintain both birds’ performance and health in the tropics will be a welcome development. Turmeric has reportedly been widely supplemented in poultry diets as natural alternative antibiotics in several studies with outstanding performances. The nutritional, medicinal, haematological and phyto-toxicological effects of turmeric were reviewed in this paper. Hence, turmeric supplementation at recommended inclusion rate in poultry feeds without posing any deleterious effects to the birds’ performances as well as the consumers of the products, and ultimately, leading to better profitability on the part of the farmers, will be a nutritional breakthrough for the farmers in the tropics.

Tuzluluk, bitki yetiştiriciliğini kısıtlayan, dünyada ve Türkiye’de özellikle kurak ve yarı kurak bölgelerde görülen, bitkisel verimi sınırlandıran ve geniş alanların tarım dışı kalmasına neden olan ciddi bir tarımsal problemdir. Dünyanın farklı bölgelerinde bitki yetiştiriciliğinde ortaya çıkan bor (B) noksanlığı ülkemizde de önemli bir beslenme problemidir. Son yıllarda yapılan çalışmalarda, B noksanlığı altında tuz stresinin yol açtığı zararın arttığı bildirilmiştir. Türkiye'nin en önemli yemeklik yağ bitkilerinden biri olan ayçiçeğinin B noksanlığına en duyarlı bitkilerden biri olduğu bilinmektedir. Bu çalışmada ayçiçeğinde tuz zararının etkisinin azaltılması üzerine B uygulamasının etkisinin belirlenmesi amacıyla su kültüründe tuzlu ve tuzsuz koşullarda artan oranlarda B uygulaması altında iki ayçiçeği genotipi denenmiştir. Denemede bitkilerin kök ve yeşil aksam kuru madde verimi, B konsantrasyonu ve K/Na ve Ca/Na oranları belirlenmiştir. Denemeden elde edilen sonuçlara göre, kontrol uygulamasına göre tuz ilavesinin yeşil aksam kuru madde verimini azalttığı, buna karşılık B uygulamalarının ise kontrol uygulamasına göre kuru madde verimini görülmüştür. Bitkinin tuz zararını gidermede B’un belirgin bir rolünün olmadığı ve tuzlu koşullarda bitkinin B alım düzeyinin arttığı belirlenmiştir. Bu sonuçlara ilave olarak B noksanlığına ve tuz toksisitesine karşı dayanıklılıkta ayçiçeği genotipleri arasında farklılıkların olduğu gözlemlenmiştir.

Virüsler, az sayıda gen taşıyan küçük bir genomdan ve bu genomu koruyup konak hücreye girişini sağlayan protein bir kılıftan oluşurlar. Diğer canlılardan farklı olarak aktif bir metabolizmaya sahip değillerdir. Çoğalmak için içine girdikleri hücrenin protein sentez ve enzim sistemlerinin kontrolünü ele geçirir, çok sayıda kopyalarını ürettikten sonra çoğunlukla hücrenin ölümüne yol açarak hücreden dışarı çıkarlar. Gıda içerisindeki sayıları değişmez ancak gıda ile iletilebilirler. Uygun işlemlerle gıdalarda etkisiz hale getirilebilirler. Hastalık etmeni bazı virüsler et, süt ve enfekte olmuş hayvanlardan gelen ürünler arasında bulunabilirler. Virüslere bağlı gastroenteritlerin sıklığının özellikle gelişmiş ülkeler başta olmak üzere giderek arttığı gözlenmektedir. Viral gastroenterit etkenlerinden Rotavirüs ve Enterik Adenovirüsler, çocuklarda akut gastroenteritlerin en sık görülen etkenleridir. Gıdalardaki virüsleri saptama yöntemleri yeteri kadar tatmin edici değildir ve gıda tedarikinin rutin olarak izlenmesinde tespiti çok zordur.

Bu çalışmada, Türkiye’de başlıca zeytin yetiştiriciliği yapan Ege bölgesinin bazı illerinden (Muğla, Aydın, İzmir ve Manisa) 2 hasat dönemi (2007-2008 ve 2008-2009) süresince yerli zeytin çeşitlerinin (Gemlik, Memecik, Ayvalık, Uslu ve Domat) yağı incelenmiştir. Bu yağların toplam fenolik madde ve fenolik bileşimi belirlenmiştir. Yağların toplam fenolik madde içeriği, 2007-2008 hasat dönemi örneklerinde 23,69-153,64 mg kafeik asit/kg, 2008-2009 hasat dönemi örneklerinde 16,18-136,22 mg kafeik asit/kg aralığında belirlenmiştir. Tüm zeytinyağı örneklerinde tespit edilen fenolik maddeler; tirozol, oleuropein, 4-hidroksifenil asetik asit, luteolin, vanilik asit, hidroksitirozol, rutin, sinnamik asit, verbaskozit, hidroksi fenilkarboksilik asit, sirinjik asit, 3,4-dihidroksibenzoik asit, kafeik asit, ferulik asit, p-kumarik asit, taksifolin ve apigenindir. Tirozol ve oleuropeinin, 2007-2008 hasat döneminde 1,80-13,39 mg/kg, 1,26-19,50 mg/kg ve 2008-2009 hasat döneminde ise 1,76-11,66 mg/kg, 0,20-13,12 mg/kg aralığında en fazla miktarda değişen bileşenler olduğu saptanmıştır.

Fındık yılda yaklaşık 2 milyar dolarlık ihracat geliri ile ülkemiz için önem arz etmektedir. Dünyada üretilen toplam fındığın yaklaşık %65 i ülkemizde hasat edilmektedir. Uygun iklim koşulları ve çok nitelikli olmayan dağlık arazide yetişmesi dolayısıyla Ordu, Giresun ve Trabzon illerinde fındık dikili alanların korunması ve geliştirilmesi öncelikli konular arasında yerini almaktadır. Bu bölgede makineli tarıma geçilmemesi veya yaygınlaşmaması nedenleriyle üretim maliyetleri diğer illerle ve yurtdışı ile kıyaslandığında yüksek seviyelerde bulunmaktadır. Bu çalışmada fındık durum analizi, hasat makinelerinin sınıflandırılması, makineli hasata geçilmesinin gerekliliği ve tarım bakımından daha az nitelikli olan eğimli ve dağlık arazilerde fındık tarımının sürdürülebilirliği üzerinde durulmuştur.

The aim of this study is to determine the functionality period of pistillate and staminate flower types and the pollen viability and normally developed pollen rates with pollen production in staminate flowers of monoecious pecan nut cultivars in Adana ecological conditions. In the study, 11 pecan nut cultivars named as Coctaw, Comanche, Harris Super, Hastings, Ideal, Mahan, Royal, Shawnee, Texhan, Western and Wichita were used. Flowering periods of evaluated cultivars were determined as homogamous, protandrous, partially protandrous and partially protogynous. The flowering dates occur between 3rd-20th May in 2016 and 30th April-18th May in 2017. The pollen viability rates were found to be quite high in all cultivars, but in 2017 the rates were lower than 2016. The lowest pollen viability rates were obtained from Hastings in 2016 and 2017 (60.0% and 61.6%) respectively and the highest rates were in Shawnee (89.1%) at 2016 and in Mahan (87.7%) at 2017. Normally developed pollen rates were adequate for all cultivars and the rates were differed between 92.30% and 98.42% in 2016, and 90.20% 97.24% in 2017. The differences between cultivars in terms of pollen production were significantly important. The pollen number in one catkin was found between 3.512.382 and 11.097.407 at 2016 and 6.101.233 and 14.958.453 at 2017.

In this study, the removal efficiency of Pb(II) from industrial leachate was investigated by using expanded perlite by adsorption. The effects of pH, contact time, and adsorbent dosage were examined on the Pb(II) removal. The adsorption kinetics were tested to understand the adsorption mechanism using three kinetic models, i.e., Elovich, intraparticle diffusion, and the pseudo second order reaction kinetic models. As the result, the best conformity kinetic model for Pb(II) adsorption on expanded perlite was described as the pseudo second-order (R2>0.99). It is indicated that chemisorption is the determining step of adsorption process rather than mass transfer from industrial leachate. According to the data obtained from intraparticle diffusion model, the adsorption is composed of more than one step. This can be attributed to the fact that the adsorption in the final portion was the intraparticle diffusion while the adsorption in the first portion was the film diffusion. Both film diffusion and intraparticle diffusion processes in the adsorption of Pb(II) on expanded perlite are significant. This study indicated that expanded perlite was an influential alternative adsorbent for the removal of Pb(II) by adsorption from industrial leachate.

The effects of ground flaxseed (0-0.5%) and pH (3.88-8.12) on the emulsion properties of beef were studied using a model system. A central composite rotatable design was used to determine the response surface. pH, flaxseed and their interactions had significant effects on the emulsion properties of beef. pH and the interaction between pH and flaxseed increased emulsion capacity (EC). Flaxseed and pH increased emulsion stability (ES) until a critical point, which was reached at a flaxseed level of 0.42% and a pH of 7.02. pH decreased emulsion density (ED) and increased emulsion activity (EA). Moreover, the interaction between pH and flaxseed on EA was found to be significant. pH and flaxseed increased emulsion viscosity (EV), and the increasing rate was higher in basic medium than acidic.

Bu çalışmada kiraz ve kayısı ağaçlarından sızan reçineler yenilebilir kaplama materyali olarak kullanıldı. Reçinelerin yenilebilir kaplama olarak uygun olup olmadıkları bazı kimyasal özellikleriyle incelendi. Karbon, hidrojen, azot ve kükürt yüzdeleri elementel analiz ile belirlendi. Yapılan analizler sonucunda her iki reçinenin de fenolik madde bakımından zengin olduğu bulundu ve antioksidan kapasitelerinin yüksek olduğu tespit edildi. Termal analizlerle reçinelerden elde edilen filmlerin ısıya karşı davranışları ve ağırlık kayıpları belirlendi. Bu analizlere göre, filmlerin 400°C’ye kadar ısıya dayanıklı oldukları bulundu. Filmlerin SEM ile elde edilen yüzey görüntülerinin homojen ve düzgün bir yapıda oldukları görüldü. Daha sonra, reçinelerden elde edilen film çözeltileriyle çilek ve yenidünya meyveleri kaplandı. 4±1°C’de buzdolabında muhafaza edilen kaplamalı/kaplamasız meyveler; raf ömrü, organoleptik ve mikrobiyolojik özellikler bakımından karşılaştırıldı. Filmlerin kaplanmış meyvelerin raf ömrünü uzattığı görüldü. Depolama sonunda kaplamasız örneklerin toplam bakteri, maya-küf ve koliform bakteri düzeyleri en yüksek seviyedeydi. Ayrıca, kaplamalar meyvelerin organoleptik özelliklerini olumlu etkiledi. Duyusal analiz testine göre kaplamalı meyveler, kaplamasız meyvelerden daha yüksek puanlara sahip oldular. Kiraz ve kayısı ağacı reçineleri yenilebilir kaplama olarak kullanıma uygun materyallerdir.