Environmental destruction is dimensioned as one of the most important issues that the whole world is dealing with in the third millennium. For this reason, various policy instruments are developed and put into practice, both internationally and nationally. Although these policies cover all production and consumption areas, they also come to the forefront in terms of the agricultural sector due to their strategic importance. Environmental Agricultural Land Protection Program (ÇATAK), which came into effect in 2006, has been implemented in order to prevent environmental damage in the agricultural sector in Türkiye. In this framework, the production practices of grain producers benefiting from ÇATAK program supports in the Seyfe Lake region of Kırşehir province were examined in environmental terms. For this purpose, 100 producers were drawn into the sample and a survey study was conducted. The obtained data set was made into cross tables, interpreted and suggestions were made. The results were statistically supported by chi-square analysis. Accordingly, although it was determined that the producers did not implement practices that would cause environmental destruction intensively, it was observed that they needed to adopt the right methods from the right sources in the use of fertilizers and pesticides. In addition, it has been determined that the state does not have comprehensive knowledge about the agricultural policy instruments it has implemented. For this reason, it is considered important to implement training-extension activities frequently and dynamically.

Atık metal işleme sıvısına maruz bırakılan siyez buğdayında metal birikim seviyeleri gövde ve kökte ICP-OES ölçümleri le ayrı ayrı belirlenmiştir. Kökte özellikle demir, manganez ve krom kontrol grubuna göre deneme gruplarında metal işleme sıvısının miktarına bağlı olarak iki katına kadar yükselmiştir. Gövdedeki demir, mangan ve alüminyum iki kat artmış, ayrıca çinko ve nikel de artış eğilimi gözlenmiştir. Siyez buğdayının büyümesi önemli derecede engellenmiştir. Metal işleme sıvısı oranı arttıkça bitkinin gelişimi azaldı, 1MS/20 su deneme grubunda bitki canlılığını kaybetmiştir. Ekosistemde yağmur suyu, yüzey suları ve akiferler için atık metal işleme sıvısı ciddi bir tehdit oluşturabilir.

Fındık yılda yaklaşık 2 milyar dolarlık ihracat geliri ile ülkemiz için önem arz etmektedir. Dünyada üretilen toplam fındığın yaklaşık %65 i ülkemizde hasat edilmektedir. Uygun iklim koşulları ve çok nitelikli olmayan dağlık arazide yetişmesi dolayısıyla Ordu, Giresun ve Trabzon illerinde fındık dikili alanların korunması ve geliştirilmesi öncelikli konular arasında yerini almaktadır. Bu bölgede makineli tarıma geçilmemesi veya yaygınlaşmaması nedenleriyle üretim maliyetleri diğer illerle ve yurtdışı ile kıyaslandığında yüksek seviyelerde bulunmaktadır. Bu çalışmada fındık durum analizi, hasat makinelerinin sınıflandırılması, makineli hasata geçilmesinin gerekliliği ve tarım bakımından daha az nitelikli olan eğimli ve dağlık arazilerde fındık tarımının sürdürülebilirliği üzerinde durulmuştur.

This study analyses the consciousness levels, attitudes and behaviours of farmers against stubble burning and the damages of stubble burning which is a part of land misuse. 86 farmers from 9 villages in Zile county of Tokat province were surveyed for the study. These data was used to state farmers' socio-demographical characteristics and their behaviours against stubble burning was analysed. According to the study results, 99% of the farmers says that stubble burning is a wrong application. They states that stubble burning causes natural damages and the most importantly it is harmful by 76% to the living creatures in the nature. 57% of them prefers the method of mixing stubble to the soil.