In the current research, it was aimed to determine the effect of the use of under sieve beans, which are not suitable for human consumption, in the diets of growing quails on performance, carcass, and serum parameters. For this purpose, a total of 240-day-old quail chicks were randomly distributed to 6 treatment groups with 40 quail chicks in each, with 4 replicates. In the study, quails were fed with 6 different treatment diets containing 0, 20, 40, 60, 80, or 100 g/kg of under sieve beans. The results of the study demonstrated that the feed intake, mortality, carcass yield, thigh+drumstick, breast, liver, heart weights and serum triglyceride, cholesterol, total protein, albumin, globulin, creatinine, and urea levels of quails were not affected by the use of under sieve beans in the diet. The body weight, body weight gain, and feed conversion ratio were considerably affected by the treatments and the best results in terms of these parameters were obtained in the group using under sieve beans at the level of 40 g/kg. Compared to the control group, pancreas weight increased in the 80 and 100 g/kg under sieve bean groups, while abdominal fat weight decreased in the 100 g/kg under sieve bean group. Serum glucose level increased significantly with the use of under sieve beans in the diet. The serum amylase level, on the other hand, was minimum with the use of 100 g/kg of under sieve beans in the diet. According to the results obtained, it can be said that raw under sieve beans could be used at the level of 40 g/kg without any adverse effects in growing quail diets.

Bu çalışma, etlik piliçlerde kekik (Thymus vulgaris L.), biberiye (Rosmarinus officinalis L.) ve karabaş otu (Lavandula stoechas L.) esansiyel yağları ve bunların karışımlarının canlı ağırlık, canlı ağırlık artışı, yem tüketimi, yemden yararlanma oranı ve karkas özellikleri üzerine etkisini tespit etmek için yapılmıştır. Çalışmada, günlük yaşta toplam 640 adet etlik civciv (Ross 308) kullanılmış ve 5 tekerrürlü olacak şekilde 8 muamele grubuna tesadüfü olarak yerleştirilmiştir. Her bir muamele grubunda 80 adet civciv bulunmaktadır. Deneme rasyonları sırasıyla kontrol (0 mg/kg), ilave kekik esansiyel yağı (50 mg/kg), biberiye esansiyel yağı (50 mg/kg), karabaş otu esansiyel yağı (50 mg/kg), kekik + biberiye (25+25 mg/kg), kekik + karabaş otu (25+25 mg/kg), biberiye + karabaş otu (25+25 mg/kg) ve kekik+biberiye+karabaş otu (16,7 + 16,7 + 16,7 mg/kg) oluşmaktadır. Yem ve su ad libitum olarak sağlanmıştır. Çalışma 6 hafta sürmüştür. Performans parametreleri haftalık olarak belirlenmiştir. Denemenin 42. gününde hayvanlar kesilerek karkas özellikleri tespit edilmiştir. Çalışma sonuçlarına göre, rasyon farklı esansiyel yağ ve bunların karışımlarının etlik piliçlerde canlı ağırlık, canlı ağırlık artışı, yem tüketimi, yem değerlendirme oranı ve karkas özellikleri üzerine etkisi önemli olmamıştır.

Bu çalışmada beç tavuklarına kapalı yetiştirme şartlarında uygulanan çevresel zenginleştirmenin besi performansı, kesim ve et kalite özellikleri ile bazı davranış özelliklerine etkilerinin ortaya koyulması amaçlanmıştır. Çalışma, Yozgat Bozok Üniversitesi BOZOKTUAM Yerköy Hayvancılık işletmesinde yürütülmüş olup, hayvan materyalini 200 adet günlük yaşta beç tavuğu oluşturmuştur. Bu çalışmada, çevresel zenginleştirme uygulanan ve uygulanmayan iki farklı muamele grubu oluşturulmuştur. Beç tavukları her iki muamele grubunda da 5 tekerrürlü olarak altlıklı yer sisteminde yetiştirilmiştir. Çevresel zenginleştirme grubunda tüneme tahtaları, taş materyalleri ve yeşillik yemliği objeleri yer almıştır. Beç tavukları kuluçkadan çıkıştan sonra muamele gruplarına rastgele dağıtılmış ve 13 haftalık kesim yaşına kadar aynı kümes ortamında büyütülmüştür. Çevresel zenginleştirme uygulanan grupta daha düşük kesim ağırlığı gerçekleşmiş ve yemden yararlanma oranı 10 ve 12 haftalık yaşta kontrol grubunda daha iyi bulunmuştur. Kesim ağırlığı ve sıcak karkas ağırlığı çevresel zenginleştirme uygulanan grupta daha düşük bulunmuştur. Çevresel zenginleştirme uygulanan beç tavuklarında daha yüksek eşinme, koşma, yem yeme ve su içme, kabarma ve kanat çırpma ile tüy temizleme davranışı gözlenmiştir. Tüy gagalama davranışı ve yatma davranışı ise çevresel zenginleştirme uygulanmayan (kontrol grubu) beç tavuklarında daha yüksek bulunmuştur. Bu çalışma kapalı ortamda yetiştirilen beç tavuklarında çevresel zenginleştirme uygulamalarının genel performans, karkas ve et kalite özelliklerinde önemli bir değişime neden olmadan doğal davranışların sergilenme düzeyini artırarak daha yüksek bir refaha katkı sağlayabileceğini ortaya koymuştur.

This research was carried out to determine the effects of diets containing different levels of threonine on the performance, carcass characteristics, and serum biochemical parameters of growing Japanese quails. In the study, a total of 240 mixed sex quail chicks at the age of one day were randomly allocated to 6 treatment groups with 4 subgroups. Experimental diets were prepared to contain threonine at 0.84 (without L-threonine addition), 1.02 (control), 1.10, 1.20, 1.30 and 1.40% levels, and quails were fed with these treatment diets for six weeks. The threonine level of the diet did not statistically affect the performance and carcass parameters of quails, but the best feed efficiency was obtained at 1.10% threonine level. While serum cholesterol, total protein, albumin, creatinine, calcium and AST levels were not affected by dietary threonine level, serum glucose, triglyceride, globulin, urea, and phosphorus levels were statistically affected. With 1.30% threonine in the diet, serum glucose and triglyceride levels were minimum, while serum globulin level was maximum. Serum phosphorus level considerably increased at 1.40% threonine level compared to the control group. According to these results, it can be said that the addition of 1.10% threonine to diet would be proper for growing quails.

Bu çalışma büyüyen bıldırcın rasyonlarına farklı seviyelerde arı poleni ilavesinin performans, karkas ve serum biyokimyasal parametreleri üzerine etkilerini belirlemek amacıyla yürütülmüştür. Araştırmada günlük yaşta toplam 240 adet karışık cinsiyette bıldırcın civcivi her birinde 40 civcivin bulunduğu dört tekerrürlü altı muamele grubuna rastgele dağıtılmıştır. Muamele rasyonları bazal rasyona 0, 3, 6, 9, 12 ve 15 g/kg arı poleni ilave edilerek hazırlanmış olup, bıldırcınlar 42 gün süren deneme boyunca bu rasyonlarla yemlenmiştir. Deneme sonunda canlı ağırlık, canlı ağırlık artışı, yem tüketimi ve ölüm oranı gibi performans parametreleri muamelelerden etkilenmezken, rasyona 9 g/kg seviyesinde arı poleni ilavesi ile yemden yararlanma oranı önemli ölçüde iyileşmiştir. Karkas parametrelerinden ise relatif karkas, göğüs ve but+sırt ağırlıkları rasyona farklı seviyelerde arı poleni ilavesinden önemli ölçüde etkilenmiştir. Serum biyokimyasal parametrelerinden yalnızca albümin konsantrasyonu muamelelerden etkilenmiş; rasyona 3 ve 9 g/kg seviyesinde arı poleni ilave edilen gruplarda kontrol grubuna göre önemli ölçüde azalmıştır. Deneme sonuçlarına göre rasyona 9 g/kg arı poleni ilavesinin yemden yararlanma oranına olumlu etkilerinin olduğu söylenebilir.

Bu çalışma büyüyen bıldırcın rasyonlarına farklı seviyelerde arı poleni ilavesinin performans, karkas ve serum biyokimyasal parametreleri üzerine etkilerini belirlemek amacıyla yürütülmüştür. Araştırmada günlük yaşta toplam 240 adet karışık cinsiyette bıldırcın civcivi her birinde 40 civcivin bulunduğu dört tekerrürlü altı muamele grubuna rastgele dağıtılmıştır. Muamele rasyonları bazal rasyona 0, 3, 6, 9, 12 ve 15 g/kg arı poleni ilave edilerek hazırlanmış olup, bıldırcınlar 42 gün süren deneme boyunca bu rasyonlarla yemlenmiştir. Deneme sonunda canlı ağırlık, canlı ağırlık artışı, yem tüketimi ve ölüm oranı gibi performans parametreleri muamelelerden etkilenmezken, rasyona 9 g/kg seviyesinde arı poleni ilavesi ile yemden yararlanma oranı önemli ölçüde iyileşmiştir. Karkas parametrelerinden ise relatif karkas, göğüs ve but+sırt ağırlıkları rasyona farklı seviyelerde arı poleni ilavesinden önemli ölçüde etkilenmiştir. Serum biyokimyasal parametrelerinden yalnızca albümin konsantrasyonu muamelelerden etkilenmiş; rasyona 3 ve 9 g/kg seviyesinde arı poleni ilave edilen gruplarda kontrol grubuna göre önemli ölçüde azalmıştır. Deneme sonuçlarına göre rasyona 9 g/kg arı poleni ilavesinin yemden yararlanma oranına olumlu etkilerinin olduğu söylenebilir.

Bu çalışmada 8. hafta canlı ağırlık tartımlarına göre sınıflandırılarak büyütülen kazların 16. hafta kesim yaşında performans özellikleri ile göğüs ve but etinde renk ve pH değerlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Çalışmaya günlük 478 adet palaz ile (dişi-erkek karışık) başlanmıştır. 8. Haftada canlı ağırlığa göre sınıflandırma (hafif, orta ağır, ağır) yapıldıktan sonra 270 adet kaz (dişi-erkek karışık) ile çalışmaya devam edilmiştir. 10. ve 16. haftalarda, ağır grupta canlı ağırlığın daha yüksek olduğu ve hafif grupta ise canlı ağırlık artışının daha yüksek olduğu belirlenmiştir. Yemden yararlanma oranı da hafif ve orta ağır grupta daha düşük bulunmuştur. Ayak ve but ağırlığı ile göğüs pH değeri ağır grupta, abdominal yağ ağırlığı ve oranı orta ağır grupta, baş oranı hafif grupta daha yüksek tespit edilmiştir. Sonuç olarak, sınıflandırmalı büyütmenin hafif grupta canlı ağırlık artışı üzerine etkisi olumludur. Kaz yetiştiriciliğinde hedef kesim canlı ağırlıklarına üniform olarak ulaşmak için bu yöntemden faydalanılabilir.

The aim of this study was to evaluate the effect of choice feeding based on threonine on performance characteristics and carcass parameters of male broiler chicks. Day old, thirty Ross 308 male chicks were divided into two dietary treatment groups. In the experiment, choice feding did not affect on body weight gain, feed conversion ratio. Feed intake and carcass parameters significantly affected by experimental treatments.

Bu çalışmada beç tavuklarına kapalı yetiştirme şartlarında uygulanan çevresel zenginleştirmenin besi performansı, kesim ve et kalite özellikleri ile bazı davranış özelliklerine etkilerinin ortaya koyulması amaçlanmıştır. Çalışma, Yozgat Bozok Üniversitesi BOZOKTUAM Yerköy Hayvancılık işletmesinde yürütülmüş olup, hayvan materyalini 200 adet günlük yaşta beç tavuğu oluşturmuştur. Bu çalışmada, çevresel zenginleştirme uygulanan ve uygulanmayan iki farklı muamele grubu oluşturulmuştur. Beç tavukları her iki muamele grubunda da 5 tekerrürlü olarak altlıklı yer sisteminde yetiştirilmiştir. Çevresel zenginleştirme grubunda tüneme tahtaları, taş materyalleri ve yeşillik yemliği objeleri yer almıştır. Beç tavukları kuluçkadan çıkıştan sonra muamele gruplarına rastgele dağıtılmış ve 13 haftalık kesim yaşına kadar aynı kümes ortamında büyütülmüştür. Çevresel zenginleştirme uygulanan grupta daha düşük kesim ağırlığı gerçekleşmiş ve yemden yararlanma oranı 10 ve 12 haftalık yaşta kontrol grubunda daha iyi bulunmuştur. Kesim ağırlığı ve sıcak karkas ağırlığı çevresel zenginleştirme uygulanan grupta daha düşük bulunmuştur. Çevresel zenginleştirme uygulanan beç tavuklarında daha yüksek eşinme, koşma, yem yeme ve su içme, kabarma ve kanat çırpma ile tüy temizleme davranışı gözlenmiştir. Tüy gagalama davranışı ve yatma davranışı ise çevresel zenginleştirme uygulanmayan (kontrol grubu) beç tavuklarında daha yüksek bulunmuştur. Bu çalışma kapalı ortamda yetiştirilen beç tavuklarında çevresel zenginleştirme uygulamalarının genel performans, karkas ve et kalite özelliklerinde önemli bir değişime neden olmadan doğal davranışların sergilenme düzeyini artırarak daha yüksek bir refaha katkı sağlayabileceğini ortaya koymuştur.

This study was carried out to determine the influence of different levels of alfalfa meal and the addition of enzyme on performance, carcass and intestinal parameters in growing quails. Japanese quails (n=240), 1 days of age, were divided into 6 dietary treatment groups and the experiment lasted for 5 weeks. In each experiment group there were 4 replicates, and in each replicates there were 10 chicks. Six diets, arranged a factorial design with three alfalfa meal levels (0, 2.5 and 5.0 %) and two levels of added enzyme (0.0 and 1.0 g/kg) were used. The treatments did not effect on the body weight, feed intake and feed conversion ratio. However, relative liver, leg+back, intestine weights and crypt depth were significantly increased, and relative heart and breast weights and villus width decreased by dietary alfalfa meal levels. The addition of enzyme to diets containing alfalfa meal did not affect the performance and carcass parameters, but reduced the intestinal histomorphology parameters in quails. According to the results obtained from the experiment, it can be said that the use of alfalfa meal in growing quail diets did not affect the performance, but the use of alfalfa meal at the level of 2.5% in the diet promotes intestinal development.