This study aims to produce a low-calorie ice cream with a higher nutritional value using red beetroot (Beta vulgaris L.). Four kinds of ice cream containing 5%, 10 % and 15% sucrose and single red beetroot (RB) ratio 15% and control (15% sucrose+ RB free) encoded as RB5, RB10, RB15 and C were produced respectively. The addition of RB increased pH and decreased the acidity (LA) and dry matter contents compared to control. Ash content was decreased depending on the sucrose ratio. While the lowest overrun value was determined in the RB10 sample (23.08%), the highest was in sample C (39.18%). The increasing of sucrose ratio generally increased the first dropping time and decreased the total melting time. The addition of sucrose reduced the viscosity and the highest viscosity values were observed in the sample RB5. While the lowest total phenolic content (TPC) was observed in the control sample (329.69 GAE mg/kg), the highest TPC was found in the RB5 sample (558.55 GAE mg/kg). Also, the lowest DPPH value was determined in the control sample (13.66% inhibition), the highest DPPH value was determined in the RB10 sample (27.98% inhibition). While fructose and glucose values decreased, sucrose values increased in the ice cream samples depending on the increasing of sucrose ratio.

In table olive production it is necessary to remove oleuropein by brine or dry salting method because it gives bitterness. However, some olive varieties such as Throuba Thassos-Greece, Djemali-Tunisia can be consumed without any de-bittering process. Some olives in Türkiye are also consumed without any pre-treatment and these are Kilis Yağlık, Butko, Hurma (Erkence cv.), and Nizip Yağlık olives. These naturally de-bittered olives were aimed to be characterized in this research. The lowest moisture content was determined for Kilis Yağlık (6.84%) and the highest moisture content was determined for Butko (50.01%). The oil and protein content of the samples was between, 16.66-68.46% and 0.19-18.13%, respectively. Total phenolic content (mg GAE/100g) of Kilis Yağlık, Butko, Hurma and Nizip Yağlık olive varieties were determined as 458.87, 152.09, 109.73, 234.33, respectively. The lowest antioxidant capacity was determined for Butko and the highest value was determined for Kilis Yağlık. The hardness values of the olives were found between 677.44-3688.06 (g). The L*, a*, b* values of olive samples were found between 26.14-32.05, 2.02-4.78, 2.37- 7.18, respectively. Highest oleic was determined for Hurma, highest linoleic acid was determined for Butko whereas the highest linolenic acid was determined for Nizip Yağlık. Volatile component analysis results of olives showed that 24, 23, 16 and 17 volatile components were detected in Kilis Yağlık, Butko, Hurma and Nizip Yağlık olives, respectively.

In the study, the aeroponic system examined the rooting performances of three grapevine rootstocks (110R, 1103 Paulsen, 5BB) commonly used in Türkiye. IBA was applied to grapevine cuttings to encourage rooting. Grapevine cuttings taken during the winter dormancy period were placed in the aeroponic system after the necessary pretreatments. Significant improvements were observed in root length, root number, and rooting rate during the rooting process of cuttings placed in the aeroponic system. No diseases or pests were observed during the rooting period in the daily checks. As a result of the study, the highest root length was 17.77 cm in 110R rootstock, while the lowest was 7.1 cm in 1103P rootstock. The highest rooting rate was 76.67% in a 25 ppm IBA application in 1103P rootstock and 73.33% in a 100 ppm IBA application. The lowest rooting was 10% in 110R rootstock at 100 ppm IBA application dose and in the control group. The study's results revealed the positive effects of aeroponic systems in increasing rooting performance. The advantages offered by these systems are essential in terms of sustainability and efficiency in agriculture. Considering global challenges such as climate change and the reduction of agricultural areas, aeroponic systems are expected to find wider applications in the future.

This study aims to assess the sustainability level of viticulture farms in Batman province and identify the factors that hinder their sustainability. The data used for the study were collected in the 2021 production year through surveys of 94 farms. A composite sustainability index was developed to measure the sustainability level of viticultural activities. Positive or endogenous weighting methods, such as Principal Component Analysis (PCA), were used to reduce the number of sustainability indicators and determine their weights. The index values for economic, environmental, and social sustainability were found to be 0.40, 0.44, and 0.53, respectively. The overall sustainability index value for the farms was calculated as 0.43. The study also highlighted that 46.81% of the farms are at risk in terms of sustainability, with larger farms showing better sustainability performance compared to smaller ones.

Silaj yapımı hayvan rasyonlarının önemli bir bölümünü oluşturmakta ve işletme ekonomisi bakımından büyük önem taşımaktadır. Mısır (Zea mays L.) silajlık materyal olarak en fazla tarımı yapılan bitkidir. Fakat mısır bitkisinden yüksek verim alınabilmesi için yetiştirileceği bölgeye uygun çeşitlerin belirlenmesi gerekmektedir. Bu araştırma, Kahramanmaraş ekolojik koşullarında 20 farklı silajlık mısır çeşitlerinin agronomik özelliklerinin belirlenmesi amacıyla, 2019 ve 2020 yıllarında Doğu Akdeniz Geçit Kuşağı Tarımsal Araştırma Enstitüsü’nde, Tesadüf Bloklar Deneme Desenine göre üç tekerrürlü olarak yürütülmüştür. İki yıllık ortalamalara göre; çeşitlerin bitki boylarının 244,56-314,22 cm, yaprak sayılarının 12,16-17,92 adet, sap çaplarının 20,23-25,79 mm, koçan çaplarının 32,30-49,59 mm, koçan sayılarının 1,00-1,17 adet, ilk koçan yüksekliklerinin 85,11-158,80 cm, yeşil otta yaprak oranlarının %13,66-21,73, yeşil otta sap oranlarının %41,01-59,29 ve yeşil otta koçan oranlarının %23,33-41,80 arasında değiştiği tespit edilmiştir. Bu çalışmadan AS160 silajlık mısır çeşidin Kahramanmaraş ili ve benzer ekolojilere sahip üreticilerimize tanıtılması ve ekiminin yaygınlaştırılması ile silajlık mısır üretimimizin artmasına katkı sağlanabileceği sonucu çıkarılmıştır.

Bu çalışma, Kırıkkale’nin Delice ilçesine özgü yerel bir üzüm popülasyon olan “Delice Üzümü”nün morfolojik ve kimyasal özelliklerini detaylı bir şekilde incelemeyi amaçlamaktadır. Araştırma kapsamında, Delice Üzümü’nün salkım büyüklüğü, tane şekli, kabuk rengi ve kalınlığı gibi morfolojik özellikleri laboratuvar ve saha çalışmaları ile belirlenmiştir. Ayrıca, üzümün kimyasal bileşimi, suda çözünür kuru madde (SÇKM) oranı, pH değeri, tartarik asit miktarı ve şıra randımanı gibi parametreler üzerinden değerlendirilmiştir. Elde edilen sonuçlar, Delice Üzümü’nün yüksek kaliteli bir üzüm popülasyonu olduğunu göstermektedir. Morfolojik incelemelerde, salkımların orta büyüklükte ve sıklıkta, tanelerin ise yumurta şeklinde ve tatlı olduğu belirlenmiştir. Kimyasal analiz sonuçları, SÇKM oranının %24-25, pH değerinin 3.7, tartarik asit miktarının 0.416 g/L ve şıra randımanının 500-550 ml olduğunu ortaya koymuştur. Bu bulgular, Delice Üzümü’nün hem sofralık tüketim hem de pekmez ve pestil gibi yöresel ürünlerin yapımında kullanılabilirliğini desteklemektedir. Çalışma, aynı zamanda Delice ilçesinin ekolojik ve toprak özelliklerinin üzüm yetiştiriciliği için uygun olduğunu, bu nedenle yerel çeşitlerin korunması ve geliştirilmesinin genetik çeşitlilik ve biyolojik çeşitliliğin sürdürülmesi açısından kritik önem taşıdığını vurgulamaktadır. Bu çalışma, yerel üzüm çeşitlerinin tarımsal ve ekonomik potansiyelini ortaya koyarak, gelecekteki araştırmalara ve sürdürülebilir tarım uygulamalarına katkıda bulunmayı hedeflemektedir.

Kırsalda hüküm süren ataerkil değerler, kadınların gereksinmelerinin karşılanmasına yönelik eşitsizlikler, kadının emeğinin değersizleştirilmesine neden olmaktadır. Toplumsal cinsiyet rolleri, coğrafi konuma, toplumların kültürel, sosyal ve ekonomik yapısına, sınıfa, zamana, etnik yapıya göre biçimlenir ve buna uygun çeşitli mekanizmalar da üretir. Güneydoğu Anadolu Bölgesinde de geleneksel cinsiyet rollerinin hüküm sürdüğü varsayımından hareketle araştırmada, Şanlıurfa kırsalında tarımda çalışan kadınların toplumsal cinsiyet algılarını ortaya koymak amaçlanmıştır. Araştırma sahasında kadın deneklerle yüz yüze yapılan anket görüşmeleri, kırsalda kadınların yaşam şartlarını görebilmek amacıyla özellikle kadınların çalışma ve yaşam alanlarında gerçekleştirilmiştir. Şanlıurfa’nın beş ilçesinin kırsalında yaşayıp tarımda çalışan toplam 237 kadınla yüz yüze anket çalışması yapılarak araştırma toplanmıştır. Çalışmada, ev işleri sorumluluğunun tamamını kabullenen kadınların çoğunlukta olduğu saptanmıştır. Ücretlerin düşük olması, sosyal güvenliğin olmayışı ve çalışma koşullarının güçlüğü sebebiyle kadınların büyük bir bölümü tarımda çalışmaktan memnun değildir. Hem bitkisel hem hayvansal üretimde yoğun çalışan kadınların tarımsal bilgi kaynaklarına erişimi yok denecek kadar azdır. Tarım ve Orman Bakanlığı, diğer ilgili bakanlık ve kurumlar, sivil toplum kuruluşları ve yerel yönetimler tarafından kırsal alana kadın odaklı hizmetlerin sayısı artırılmalı ve eşgüdümle hizmetler sunulmalıdır. Böylece kırsal alanda toplumsal değişmenin önü açılmış olabilir.

Bu çalışmada, hıyarda fide kalitesi üzerine paklobutrazolun farklı uygulamalarının etkisi araştırılmıştır. Denemede paklobutrazolun 30, 40, 50 ve 60 ppm dozları 2 faklı miktarda (0,5-1,0 ml) ve 2 farklı şekilde uygulanmıştır. Birinci uygulama kotiledon yaprakları yere paralel olduğu dönemde yapılmış ve sonrasında herhangi bir uygulama yapılmamıştır (1+0). İkinci uygulama kotiledon yaprakları yere paralel olduğu dönemde ve ilk gerçek yapraklar 0,5 cm çapa ulaştığında olmak üzere iki sefer (1+1) yapılmıştır. Kontrol parsellerinde bitkilere saf su verilmiştir. Fidelerin gübrelenmesinde Hoagland besin solüsyonu modifiye edilerek kullanılmıştır. Fide yetiştirme dönemi boyunca çözeltinin pH’sı 6,3±2’ye ayarlanmıştır. Tohum ekiminden 35 gün sonra hıyar fidelerinin yetiştiriciliği tamamlanmış ve fidelerde gözlemler yapılmıştır. Çalışmada fide boyu (cm), gövde uzunluğu (cm), gövde çapı (mm), yaprak sayısı, fide yaş ağırlığı (g), fide kuru ağırlığı (g), kök yaş ağırlığı (g) ve kök kuru ağırlığı (g) incelenmiştir. Paklobutrazol uygulamaları fide boyu ve gövde uzunluğunda önemli düzeyde kısalmaya neden olmuştur. Paklobutrazol miktarı arttıkça fide boyu ve gövde uzunluğundaki azalış devam etmiştir. Denemede 30 ve 40 ppm paklobutrazolun fide başına 0,5 ml ve 1+1 şeklinde verilmesi en etkili sonuç olarak belirlenmiştir. Paklobutrazol uygulamaları ile gövde çapı arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. Benzer şekilde uygulamalar ile yaprak sayısı arasında da bir ilişki bulunmamıştır. Sonuç olarak, paklobutrazolun fide kalitesini önemli düzeyde artırırken, uygulama şekli, uygulama dozu ve miktarına bağlı olarak fide kalitesinde önemli gerilemeler de meydana gelmektedir.

Current study intends to find out the carbon footprint of Dokuz Eylül University's Tınaztepe Campus and comprehensively assess its environmental impact in the process. The study provides a detailed analysis of carbon emissions resulting from the campus’s energy consumption, transportation, water usage, and other sources. Based on these analyses, the total CO2 emmission of the campus has been determined, taking into account the carbon sequestration capacity of the university's forested area. Calculations performed using the IPCC Tier 1 Model estimate that Tınaztepe Campus's total annual carbon footprint is 2,458.44 tons of CO2. Additionally, the annual carbon footprint per capita has been calculated as 0.059 tons of carbon footprint. According to the findings, the largest portion of carbon emissions is from natural gas consumption, while the smallest is from water consumption. In light of this data, various strategic recommendations have been developed to reduce the campus’s carbon footprint. These recommendations include measures such as increasing energy efficiency, adopting more sustainable transportation methods, and reducing water consumption. The results of this study provide valuable insights for universities to consider when developing sustainability policies.

Wheat (Triticum aestivum L.) growth is directly affected by sowing dates. However, the yield of wheat in Afghanistan is significantly lower than the global standard. Several factors including fertilizers, sowing dates, seeds and cultivation methods, contribute to this low yield. The objective of this research was to address this critical issue by comparison of the effects of different sowing dates on wheat yield and its components under Kabul climatic conditions. The same experiment was conducted at two sites in 2020 using a randomized complete block design (RCBD) with three replications and twelve treatments. The varieties used were Darolaman-07 (V1), Mazar- 99 (V2), and Chunta-1 (V3) as factor one, and sowing dates of November 10th (S1), November 18th (S2), November 26th (S3), and December 4th (S4) as factor two. Growth and yield parameters measured and analyzed included plant height, number of leaves plant-1, total number of tillers plant-1, leaf area index (LAI), leaf nitrogen content (N), spike length, number of spikelets spike-1, number of grains spike-1, grain weight spike-1, thousand- grain-weight, days to maturity, number of spikes plant-1, biological yield, grain yield, straw yield, and harvest index. Sowing dates had significant effects on some wheat growth and yield parameters. Sowing on November 10th, 2020, resulted in the highest plant height and leaves number per plant compared to later sowing dates. There was a significant interaction between sowing date and variety at (P˂0.01) in both growth and yield parameters. ANOVA analysis highlighted significant differences among wheat varieties in spike length, grain weight spike-1, thousand grain-weight, and harvest index, with notable variations observed among different varieties. Based on the results, the longest duration to maturity and the highest grain yield were observed on sowing date of November 10, 2020.