The availability of high-yielding varieties adapted to diverse agro-ecologies and production systems, preferred by farmers and consumers, is the key factor limiting productivity. Farmers access seeds of different quality levels from various seed systems. Studies on seed systems and rates in relation to yield and yield traits of bread wheat varieties under irrigation are limited. Therefore, an experiment was conducted in 2021 in Northwestern Ethiopia to improve the productivity of bread wheat (Triticum aestivum L.) varieties through suitable seed rates and systems under irrigation. The experiment was conducted using a randomized complete block design in a factorial arrangement of two varieties (Kakaba and Ogolcho), three seed systems (formal, intermediate and informal), and three seed rates (125, 150, and 175 kg ha-1) in three replications. SAS software was used for analysis. The results showed that the seed system and variety interaction had a significant effect (P < 0.05) on productive tiller numbers, days to 50% heading, kernel numbers per spike, and plant height. Additionally, the productive tiller numbers and days to 50% heading were significantly (P < 0.05) influenced by the interaction of variety with seed rate. However, the main effects of seed system, seed rate, and variety alone had a significant (P < 0.05) impact on physiological maturity, 1000-seed weight, kernel length, grain yield, biomass yield, and harvest index. The highest grain yields were obtained from the following main factors: seed system (intermediate (4.52 t ha-1); seed rate (150 kg ha-1 (4.71 t ha-1)); and variety (Kakaba (4.47 t ha-1)), which exceeded the average yield in irrigation (4.4 t ha-1). It is necessary to conduct experiments involving a greater number of seed rates and varieties over multiple cropping seasons and locations and sowing dates to strengthen the results.

Bu çalışmada Trabzon hurması (Diospyros kaki L.) püresinin akış davranışını en iyi tanımlayan reolojik modelin belirlenmesi amacıyla pürenin reolojik özellikleri çeşitli pH’larda (4,0, 5,5 ve 7,0), konsantrasyonlarda (%15, %17,5 ve %20), sıcaklıklarda (25, 50 ve 75°C) ve kayma hızında (8,4–28 s−1) araştırılmıştır. Deneysel veriler Power Law, Herschel-Bulkley, Casson ve Mizhari-Berk modellerine uygulanmıştır. Reolojik modellerin akış davranışını açıklamadaki uygunluğunu doğrulamak için belirleme katsayısı (R2), hata kareleri ortalamasının kare kökü (RMSE) ve indirgenmiş ki- kare (ꭓ2) olmak üzere üç istatistiksel ölçüt kullanılmıştır. Herschel-Bulkley ve Mizhari-Berk, hurma püresinin tüm işlem koşullarında deneysel verilere en iyi uyum sağlayan modeller olduğu görülmüştür. Ancak Mizhari-Berk modeli R2 ≥ 0.983, RMSE ≤ 0.0683 ve ꭓ2 ≤ 0.0160 istatistiksel parametre değerleriyle hurma püresinin akış davranışını en iyi tanımlayan model olmuştur. Trabzon hurması püresi psödoplastik (kayma incelmesi) ve Newtonyen olmayan bir davranış (n<1) sergilemiştir.

Şekerpare, Türkiye ve Orta Doğu mutfağının önemli tatlılarından biri olup, genellikle irmik kullanılarak hazırlanmaktadır. Ancak irmiğin gluten içermesi, çölyak hastalarının bu tatlıyı tüketmesini engellemektedir. Bu çalışmada, gluten içermeyen mısır unu, pirinç unu, patates unu, mısır nişastası ve tapyoka nişastası kombinasyonları kullanılarak glutensiz şekerpare formülasyonları geliştirilmiştir. Ayrıca, bu formülasyonlara eklenen soya proteini, bezelye proteini ve transglutaminaz (TG) enziminin şekerpare hamuru ve son ürün özellikleri üzerindeki etkileri incelenmiştir. Çalışma kapsamında, hamurların pH, sertlik, yapışkanlık, adhezyon işi ve hamur kuvveti gibi özellikleri değerlendirilirken son ürünlerde ise renk, sertlik, kırılganlık ve duyusal analizler gerçekleştirilmiştir. Elde edilen sonuçlar, kullanılan protein ve TG enziminin hamur özellikleri üzerindeki etkisinin kullanılan un kombinasyonuna bağlı olarak değiştiğini göstermiştir. Mısır ve patates unu ile hazırlanan hamurlar en yüksek sertlik değerine sahipken, tüm örneklerde kontrol grubu hamurları en düşük sertlikte olmuştur. Soya ve bezelye proteini, hamurun yapışkanlığını azaltırken, TG enziminin bezelye proteiniyle birlikte kullanımı yapışkanlık düzeyini önemli ölçüde artırmıştır. Duyusal analizde panelistler, %62,5 mısır unu ve %37,5 pirinç unundan oluşan MuPr reçetesiyle hazırlanan şekerpare örneklerini, hem yapı hem de lezzet açısından en beğenilen ürün olarak değerlendirmiştir. Bununla birlikte, kullanılan protein türü ve TG enzimi duyusal özellikler üzerinde genel anlamda önemli bir fark yaratmamıştır.

This research aimed to investigate the impacts of different cooking methods (B; Boiling, US; Ultrasound-assisted slow boiling, UF; Ultrasound-assisted fast boiling) and endpoint core temperatures (ECT; 68°C, 74°C, and 80°C) on the oxidative stability, physicochemical, and microbiological properties of beef during refrigerated storage. The results demonstrated that UF application resulted in the lowest cooking loss (CL) at 74°C ECT. The US application caused a lower water activity (aw) compared to B. The lowest oxidation-reduction potential (ORP) levels were determined in UF, whereas the US had the highest ORP levels. Ultrasound-assisted cooking did not affect pH, yeast-mold and total mesophilic aerobic bacteria (TMAB) counts. On the other hand, UF and US caused an increase in total coliform counts compared to B. According to the results of lipid hydroperoxide (LPO) and thiobarbituric acid reactive substances (TBARS), UF application was more effective in preventing lipid oxidation compared to US and B. pH, CL, ORP, hue angle (hab) and b* values increased as the ECT increased, whereas aw, a*, chroma (C*ab) and browning index (BI; inner) values decreased. In addition, beef pieces cooked at 74°C or 80°C ECT had lower L* values, TMAB, and total coliform counts, and higher TBARS and LPO values than those cooked at 68°C ECT. 74°C was more effective in controlling microbiological changes, whereas 68°C was a better ECT for maintaining oxidative stability. In conclusion, UF has the potential to be an effective processing technology for improving oxidative stability and physicochemical properties of beef.

Bu çalışma, Yalova Üniversitesi’nde eğitim gören öğrencilerin su ürünleri tüketim alışkanlıkları ve tercihlerini belirlemeyi amaçlamakta olup, çevrim içi bir anket yöntemiyle ve gönüllülük esasına dayanarak toplam 315 öğrenciyle gerçekleştirilmiştir. Katılımcıların %67’si kadın, %33’ü erkek olup, %88’i 18-25 yaş aralığındadır. Araştırma sonuçlarına göre, öğrencilerin %60’ı tavuk eti tüketmekte, balık eti tüketiminin ise %26 olduğu tespit edilmiştir. Öğrencilerin %29’u ayda bir kez balık tüketmekte, %54’ü ise tükettikleri balık miktarını yeterli bulmamaktadır. Katılımcıların %40’ı yetiştiriciliği yapılan su ürünlerini sağlıklı olarak değerlendirmekte, %16’sı ise su ürünleri yerine omega-3 gibi takviye edici gıdaların tercih edilebileceğini ifade etmektedir. Ayrıca, %40’ı su ürünlerini yeterince tüketmediklerini düşünmektedir. Öğrencilerin su ürünlerinin faydaları hakkında genel bilgi kaynakları arasında mobil cihazlar ve yakın çevrelerindeki insanlar öne çıkmaktadır. Balık satın alırken katılımcıların öncelikli olarak tazeliğe ve fiyata dikkat ettikleri, balığı genellikle balıkçılardan satın aldıkları belirlenmiştir. En çok tercih edilen balık türü deniz balıkları olup, katılımcıların büyük kısmı işlenmiş su ürünlerini tercih etmemektedir. Balık pişirme yöntemleri arasında ise en yaygın tercih kızartmadır. Balık dışında en çok tüketilen su ürünleri midye ve karides iken, su ürünleri tüketiminin en yoğun olduğu dönem ise balıkçılık sezonunun kapsadığı kış aylarıdır. Çalışma sonuçları, Yalova Üniversitesi öğrencilerinin su ürünleri tüketimini artırmaya yönelik çeşitli stratejilerin geliştirilmesi gerektiğini göstermektedir. Özellikle öğrenciler arasında sağlıklı beslenme bilincinin artırılması için su ürünlerinin faydaları konusunda daha etkili bilgilendirme çalışmaları yapılmalı ve su ürünlerinin taze, uygun fiyatlı ve ulaşılabilir olmasını sağlamak amacıyla yerel balıkçılık pazarları desteklenmelidir. Ayrıca, öğrenci barınma yerlerinde su ürünlerinin menülere dahil edilmesi, beslenme ve su ürünleri tüketimi konusunda eğitimlerin müfredata eklenmesi de bu tüketimi artırmaya yönelik önemli adımlar olacaktır.

The poor yield and popping quality underscore the need for indigenous germplasm improvement. This study aimed to find parents with high general combining ability (GCA) and specific combining ability (SCA) for yield and popping traits. A Line × Tester design was used to hybridize 9 inbred lines and 4 testers, resulting in 36 hybrids. These hybrids were tested in field trials across three agro-ecologies of Nigeria in 2019 and 2020. Three replicates of 5 trials were set up in a Randomized Complete Block Design, and an air popper was used for popping tests. The study showed that crosses differed significantly at ρ≤0.01 for all agronomic traits except ears per plant (EPP) while the line × tester interaction was highly significant for all agronomic traits, except anthesis-silking interval and EPP. Parental lines V7, V9 and M3 had positive and significant GCA effect at ρ≤0.01 for grain yield, while V8, V9, and M3 were positive and significant at ρ≤0.01 for popping volume. Ten Hybrids had positive and significant SCA effect for grain yield and popping volume. Non-additive gene effects were more important in the inheritance of most agronomic studied traits, as evidenced by the line × tester interaction contributing a larger proportion (52 – 86%) to hybrid variance compared to the line effects (10.51 - 44.80%) and tester effects (0.20 to 15.24%).  The study identified parental lines V7, V9, and M3 as good general combiners, whereas M1×V1, M1×V3, M1×V4, M1×V6, M1×V7, M3×V4, M3×V5, M4×V7, M4×V8 and M4×V9 were considered for their superior specific combining ability across various environments, particularly for grain yield and popping volume.

Bu çalışma, N-11 ülkelerinin (Bangladeş, Endonezya, Filipinler, Güney Kore, İran, Meksika, Mısır, Nijerya, Pakistan, Türkiye ve Vietnam) çevresel kalitesini analiz etmeyi amaçlamaktadır. 1990-2021 yıllarını kapsayan araştırmada, tarım arazisi, ekonomik büyüme ve kentleşmenin karbon emisyonu üzerindeki etkileri incelenmiştir. Değişkenler arasındaki uzun dönemli ilişki tespit edildikten sonra, DCCE yöntemi ile katsayı tahmini yapılmıştır. Panel analiz sonuçları, ekonomik büyüme ve kentleşmenin karbon emisyonu üzerinde istatistiksel olarak anlamlı ve pozitif bir etkiye sahip olduğunu göstermektedir. Ekonomik büyümede meydana gelen %1’lik artış, karbon emisyonlarını %0,589 oranında artırırken, kentleşmede meydana gelen %1’lik artış, karbon emisyonlarını %1,944 oranında artırmaktadır. Buna karşın, tarım arazisinin karbon emisyonları üzerinde anlamlı bir etkisi bulunmamıştır. Yatay kesit sonuçlarına göre ekonomik büyüme, Endonezya, Filipinler, Güney Kore, İran, Meksika, Mısır, Pakistan, Türkiye ve Vietnam’da karbon emisyonlarını artırırken, Nijerya’da azaltıcı bir etkiye sahiptir. Kentleşme ise Bangladeş, Endonezya, Güney Kore, İran, Mısır ve Türkiye’de karbon emisyonlarını artırırken, Vietnam’da azaltmaktadır. Son olarak, tarım arazisi değişkeninin Meksika ve Mısır’da karbon emisyonlarını artırdığı, ancak Bangladeş, Filipinler ve Türkiye’de ise azalttığı tespit edilmiştir. Çalışmanın bulguları, çevresel sürdürülebilirliği sağlamak adına politikaların ülkeye özgü dinamikler göz önünde bulundurularak şekillendirilmesi gerektiğini ortaya koymaktadır.

Potatoes are starchy tubers consumed as staples in most parts of the world. Its storage is critical in preserving tuber quality, reducing post-harvest losses, and ensuring food security. This study aimed to evaluate the impact of four storage methods consisting of pit storage (PS), room storage (RS), metal-in-block evaporative cooling system (EC), and charcoal cooling chamber (CC) on the physical properties of potato. The objectives were to evaluate stored potato's weight loss, decay indices, sprouting, pulp-to-peel ratio, pulp yield, and dry matter content. The study employed a randomized complete block design involving four storage methods (PS, RS, EC, and CC). Samples from the various storage methods containing 4.8-5.0 kg of potato were analyzed every two weeks for eight weeks. The physical properties of the potato were assessed, data obtained were subjected to analysis of variance, and means were separated using the Duncan multiple range test. The findings of this study were that storage methods had significant effects (p<0.05) on potatoes and CC was lowest in decay indices (8.03%) and highest in pulp-to-peel ratio (7.00) and yield (87.58%). The study concluded that the different storage methods significantly influenced the physical properties of potato and CC was the most effective method for preserving potato physical properties. The study, therefore recommended CC for adoption. Further research on the nutrient composition of potato from these storage methods could be carried out to augment the findings of this study.

A popular dairy product, yogurt is well-known for its high probiotic content and health advantages. Enhancing its nutritional profile with fruits has gained significant attention due to the increasing consumer demand for functional and health–promoting foods. Fruits serve as natural sources of vitamins, minerals, dietary fiber, antioxidants, and bioactive compounds that can enhance the overall nutritional quality of yogurt. This review explores the impact of fruit fortification on the physicochemical, sensory, and probiotic properties of yogurt. It discusses the selection of fruits and their influence on yogurt flavor and sensory properties. Additionally, the potential health benefits, including improved antioxidant activity, gut health, and immune support, are highlighted. The findings suggest that fruit-enriched yogurt offers a promising strategy for developing functional dairy products with enhanced nutritional and sensory attributes.

Saffron is composed of four active major ingredients name Crocin-I, Crocin-II Picrocrocin and Safranal. Crocin’s are related to produce golden red color whereas picrocrocin and safranal are responsible for the taste and aroma. Spectrophotometric analysis of saffron is available but methodology of HPLC analysis is not readily available for quality checking of saffron. In this study each component of saffron was identified and analyzed by HPLC for better quality assessment. Methods: 200 ppm of saffron sample was prepared in 50% methanol and filtrated through 0.22 µm syringe filter. Crocin I and II were determined at 440 nm where methanol:0.1% phosphoric acid (55:45) was used as mobile phase. Picrocrocin was determined at 257 nm and mixture of acetonitrile:water (13:87) was used as mobile phase. Determination of safranal was done at 330 nm where gradient mixture of acetonitrile, phosphoric acid and water was used as mobile phase. Separations were done by using C18 250×4.6, 5 µm HPLC columns and injection volume was 20 uL. Column temperature was set at 25°C. Result: According to ISO 3632 protocols crocin concentration of saffron samples was found 246.00 picrocrocin was found 98.48 and safranal was found 41.965 which belongs to grade I, whereas in HPLC analysis crocin I was found 24.256 mg/g, crocin II was found 9.825 mg/g, picrocrocin was found 32.295 mg/g and safranal was found 0.512 mg/g. Conclusion: HPLC is the most suitable analytical techniques used for qualitative and quantitative determination of different chemical constituents, mixtures of organic components and biological extracts etc. HPLC will be the most suitable and alternative analytical technique for qualitative and quantitative estimation of saffron constituents.