The farmers in most regions of Pakistan are heavily reliant on traditional farming approaches all year round and tend to cultivate exhaustive crops like wheat, cotton, maize, and sugarcane in most areas of the country. Consistently adopting this system leads to depleting the soil fertility status, which they overcome by instigating an uneconomical way of using excessive chemical fertilizers to maximize crop yields. These fertilizers are truly acidic and adversely affect soil health. Adopting sustainable farming approaches by the incorporation of legumes into the farming system with an integrated nutrient supply restores soil fertility and maintains the sustainability of the agro-ecosystem. A field experiment was performed to determine the significance of the integrated source of nutrient management on the growth and yield of sole and mixed cultures of sorghum and mungbean crops in areas with moisture regimes. The fertility treatments applied to the sole and intercrops of sorghum and mung-bean in a given sequence; i) Control, ii) Compost @ 10 t/ha, iii) FYM @ 20 t/ha, iv) NP @ 40 kg N + 30 kg P2O5 ha-1, v) ½ of recommended Compost @ 5 t/ha + ½ of recommended NP @ 20 kg N & 15 kg P2O5 ha-1, vi) ½ of recommended FYM @ 10 t/ha + ½ of recommended NP @ 20 kg N & 15 kg P2O5 ha-1. The sole crop of mungbean gave a maximum grain yield of 2229.1 kg/ha over an intercrop of 1779.7 kg/ha. Similarly, the highest grain yield of 2779.8 kg/ha of sorghum was obtained in sole culture over its intercrop of 2150.9 kg/ha. The interaction effect of cropping pattern and fertility treatments showed that sorghum and mungbean gave significant results for growth and yield parameters where a combined dose of organic & mineral fertilizers were provided in comparison to the plots where these fertilizers were applied in split doses.

This study was carried out to examine the prevalence of AFM1 contamination across different areas of Chattogram, Bangladesh, and to assess the level of AFM1 in raw milk samples from various dairy farms. A cross-sectional study was conducted to assess the farming standards of three different Chattogram neighborhoods—Bakalia, Khulshi, and Pahartali—and to ascertain the amount of AFM1 in milk. In the study location, 30 commercial dairy farms were randomly chosen, and data on farming methods, milk production techniques, and knowledge of aflatoxin contamination were gathered. Using the enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) method, collected milk samples (n = 90) were examined for the presence of AFM1. The farms produced 71.67±14.71 liters of milk on average every day, which was primarily supplied to dairy processing plants. For feeding the cows, all farms used concentrates and forage.  The mean concentration of AFM1 in milk samples collected from Bakalia was higher (190.00±120.87 ng/L) than that in milk samples collected from the Khulshi (108.44±66.19 ng/L) and Pahartali (189.25±160.78 ng/L). The overall prevalence of AFM1 was 43% (N=39) of the total examined samples. A total of 69% (N=27) and 5% (N=2) of AFM1 positive samples exceeded the European Union Regulation (50 ng/L) and BSTI/BFSA regulations (500 ng/L) respectively. There was a significant difference in the occurrence of AFM1 in Bakalia regarding Khulshi and Pahartali. This research will aid in measuring the AFM1 content in raw milk and helping to address public health issues.

The study analyzed the effect multidimensional poverty of farm families in Madagali and Michika local government areas of Adamawa State, Nigeria after the Boko Haram Insurgncy of 2014. Specifically, the study described the socio-economic characteristics of the farm families and examined the multidimensional poverty status of the farm families in the study area. Multistage and simple random sampling techniques were employed in drawing 100 respondents from various communities. Data were analyzed using descriptive statistics and Foster-Greer-Thorbecke (FGT) poverty indices. Results showed that majority (57.58%) of the farm families were females, 47.89% were aged between 20 to 29 years, 79.8% were married, 55.56% had SSCE/GCE/Teachers Grade ii, 69.47% had farming as primary occupation, 33.33% had trading as secondary occupation, 61.46% had between N1100 – 10000 as income from primary source, 56.47% had between N1100 – N10000 as income from secondary source, 95% of the respondents owned land, 91.92% owned house. Majority (48.96%) of the respondents roofed their houses with thatch while 61.22% had mud as the wall material of their house. Majority (89.55%) of the respondents used firewood as cooking fuel, 49.47% leaved in a single room apartment, 63.53% had borehole as main source of drinking water, 46.24% used uncovered pit latrine and 71% of the household leaved without electricity. Monthly income of respondents, farm size and age of household head were the determinants of food security in the study area. The Foster-Greer-Thorbecke (FGT) headcount ratio/poverty incidence (α = 0) was 0.78. The study analyzed that there were cases striking multidimensional poverty issues in the study area which call for immediate government intervention in the study area.

The main purpose of the study is to examine the impact of drastic and proactive forest fire interventions, which are applied to avoid the risk of loss of life and property close to urban areas, on the continuity of plant species with fire-adapted characters and the potential to cause species loss. In this context, the basic assumption of the study is that the reduced frequency of fires caused by suppressed fires in natural areas in order to avoid the risk of forest fires that may affect residential areas, will lead to the reduction of various plant species that sustain their lives thanks to their fire-adaptive characters. As a qualitative data analysis method, the rates of urban and forest areas, the number of forest fires, the amount of burned area and plant species diversity data were used to deal with the study data with document analysis. In the selection of the 10 metropolitan cities that constitute the sample area of the study, the criteria of being in the Mediterranean ecosystem, containing plant species adapted to fire, and being metropolitan (where natural and built environment elements are intertwined) were taken as basis. The study will create an ecological perspective in fire prevention policies and strategies to be developed through the determination of plant species characteristics in large cities located in the fire-prone Mediterranean ecosystem.

Bipolaris sorokiniana buğday ve arpada kök çürüklüğü yapan en önemli etmenlerden biridir. Buğday ve arpada tohum, başak, yaprak ve köklerde hastalık oluşturarak bitkilerde önemli ürün kayıplarına yol açmaktadır. Farklı agro-ekolojik bölgelerden toplanan kök ve kök boğazında çürüklük belirtisi gösteren buğday bitkilerinden izole edilen Bipolaris spp. izolatları morfolojik teşhis edilmiştir. Bu çalışmada B. sorokiniana, B. spicifera, ve B. australiensis olarak teşhis edilmiş olan 49 izolat kullanılmıştır. Yapılan patojenite çalışması sonucunda B. sorokiniana izolatlarının ikisi hariç hepsinin patojen olduğu ve hastalık şiddetlerinin %50 ila %90 arasında olduğu belirlenmiştir. Yalnızca bir B. spicifera izolatı bitkilerde zayıf patojen olarak belirlenmiş, B. australiensis izolatları hiçbir hastalık belirtisi oluşturmamıştır. B. sorokiniana bitkilerin yaş ağırlıklarında kontrollere oranla önemli düşüşlere yol açarken, B. spicifera'nın dört izolatının bitki ağırlığında artış sağladığı belirlenmiştir. Sonuç olarak, tüm agro-ekolojik bölgelerdeki B. sorokiniana izolatlarının şiddetli kök çürüklük hastalığı yaptığı ve bitki ağırlığında önemli miktarda azalmalara neden olduğu belirlenmiştir. Diğer taraftan, B. spicifera izolatlarının buğday bitkilerinin köklerinde zayıf hastalık belirtileri oluşturduğu, B. australiensis'in ise bitkilerin köklerinde hastalığa yol açmadığı ve bitki ağırlığını olumsuz olarak etkilemediği görülmüştür.

Bu çalışmada Muş ilinde küçükbaş hayvan yetiştiriciliğinde son 30 yılda yaşanan değişimler, mevcut durum, sorunlar ve geleceğe yönelik çözüm önerileri ele alınmıştır. Muş ilinde nüfusun %52,5’i kırsal alanlarda yaşamakta ve çoğunluğu hayvancılıkla geçinmektedir. Koyun ve keçi yetiştiriciliği için önemli bir potansiyele sahip olan il, küçükbaş hayvan varlığı bakımından Türkiye’de 15’inci sırada yer almaktadır. Çayır ve mera alanlarının toplam alana oranı (%49,7) Türkiye ortalamasının (%18,8) oldukça üzerindedir. İşletmelerin büyük bir kısmında hayvancılık meraya dayalı olarak yerli koyun ve keçi ırkları ile yürütülmektedir. Çayır-mera alanlarının ildeki hayvan varlığının yaşama payı kaba yem gereksinimlerinin %40,1’ini karşılayabileceği hesaplanmıştır. Öte yandan ilde önemli bir yem bitkileri üretim potansiyeli bulunmakta olup, yonca üretiminde Türkiye’de 4’üncü sıradadır. Ancak ilde 1990 yılında 1.642.020 baş olan küçükbaş hayvan varlığı, %23,9 oranında gerileyerek 2021 yılında 1.250.000 başa düşmüştür. Koyun varlığındaki gerileme %27,2’ye ulaşmıştır. Türkiye genelinde olduğu gibi Muş’ta da ağılların önemli bir bölümü hayvan refahı açısından yetersiz durumdadırlar. Mera alanlarına ilişkin en önemli sorun, otlatma yönetiminin doğru yapılamamasıdır. Küçükbaş hayvancılıkta sürdürülebilirliğin sağlanabilmesi için kırsal yörelerden göçü, nüfus ve iş gücünün azalmasını önleyecek teşvikler sağlanmalı, girdi maliyetlerinin düşürülmesi ve elde edilen ürünlerin katma değerlerinin artırılması için çaba gösterilmelidir. Öte yandan organik hayvancılığa geçiş ve bu yönde örgütlenmenin özellikle küçük aile işletmelerinin varlıklarını sürdürebilmeleri için bir fırsat yaratacağı düşünülmektedir.

Bu çalışma tütün üretim ve pazarlama kooperatiflerin sayıca fazla kurulduğu Adıyaman-Çelikhan’da yapılmıştır. Bu çalışmada, tütün üretim ve pazarlama kooperatiflerine üye olan ve üye olmayan üreticilerin sosyo-ekonomik özellikleri, işletme özellikleri ve tütün üretim ve pazarlama kooperatiflerinin geliştirilmesi ve yaygınlaştırılmasına katkıda bulunmak amacıyla, aynı köyde yaşayan kooperatife üye olan ve üye olmayan tütün üretimi yapan toplam 90 üretici oransal örnekleme yöntemi kullanılarak belirlenmiş ve yüz yüze anket çalışması yapılmıştır. Elde edilen sonuçlara göre; kooperatife üye olan üreticilerin; daha fazla sözleşme yaptıkları, daha fazla çiftçi kayıt sistemine dahil oldukları, sarmalık kıyılmış tütün mamullerinden alınan ÖTV oranını daha fazla bildikleri, ortak olma nedenlerinde “ürünleri yüksek fiyata satabilmenin ilk sırada yer aldığı”,  kooperatifin en önemli fonksiyonunun ürün alımı olduğunu, kooperatifçilik konusunda eğitime ihtiyaç duydukları, teknik veya hukuki konularda ziraat odasından daha fazla bilgi aldıkları kooperatife üye olmayan üreticilerin ise, başka ürün yetiştirmeyi bilmedikleri için tütün üretimi yaptıklarını, kooperatiflerin daha iyi ve başarılı olması için devletin finansal yardım yapması gerektiğini, kooperatife üye olmak istememelerinin başlıca sebepleri arasında; mevcut kooperatifleri güvenilir olarak bulmadıklarını, başarılı olamayacaklarını belirtip, ancak bu sorunların çözülmesi halinde %83,8’i üye olabileceklerini ifade etmişlerdir. Kooperatif yöneticileri ve üyelerine hak ve yükümlülükleri ile kooperatif ve işletmecilik konularında belli periyodlarla eğitim faaliyetlerinin yürütülmesi kooperatifçiliğin devamlılığını sağlamaya katkı sağlayacaktır.

Son yıllarda tüketiciler, bazı gıda ve/veya bileşenlerine karşı oluşan alerji, intolerans ve hassasiyet gibi şikayetleri doğrultusunda veya farklı beslenme tercihleri sebebiyle, diyetlerinde değişikliğe gitmektedir. Bu bağlamda, inek sütü alerjisi ve laktoz intoleransı başta olmak üzere sağlıkla ilgili problemleri olan veya vegan/vejetaryen gibi beslenme/hayat tarzını benimsemiş tüketiciler, inek sütünü bitkisel esaslı süt alternatifleri ile ikame etme eğilimi göstermektedir. Öte yandan, dünya nüfusundaki artış ve buna bağlı olarak doğal kaynaklarda meydana gelen azalma kaynaklı olmak üzere sürdürülebilirlikle olan ilişkisinden dolayı hayvansal kaynaklardan bitkisel kaynaklara bir yönelim söz konusudur. Bu nedenle bitkisel esaslı süt alternatifleri, tüketicilerin bu ihtiyaç ve/veya taleplerinin karşılanması açısından oldukça önemli bir yere sahiptir. Son yıllarda, soya, hindistan cevizi, badem ve yulaf başta olmak üzere farklı kaynaklardan elde edilen bitkisel esaslı süt alternatiflerine olan ilgi artış göstermektedir. Öte yandan, bitkisel süt alternatiflerinin besleyici değerinin yanı sıra duyusal özelliklerinin ve depolama stabilitesinin arttırılması önem arz etmektedir. Bu nedenle son yıllarda yapılan çalışmalar özellikle bitkisel esaslı süt alternatiflerinin termal olmayan yenilikçi teknolojiler ile işlenmesi üzerine yoğunlaşmaktadır.

Bu çalışmada, farklı oranlarda (%0-%20 ve %40) kompost içeren ortamlara bakteri ve mikoriza uygulamalarının etkileri araştırılmıştır. Çalışmada lale soğanları, 0,3 absorbans (Abs) değerine sahip bakteri süspansiyonlarına 30 dakika ve 5000 ppm mikoriza süspansiyonuna 10 saniye daldırıldıktan sonra 20 cm derinliğinde × 40 cm genişliğinde × 60 cm uzunluğundaki plastik kasalara dikilmiştir. Yetiştiricilik sonunda hasat edilen lale petallerindeki toplam fenol (µg GAE/g fw), TEAC (µmol TE/g fw) ve toplam flavonoid (mg KE/L fw) içerikleri incelenmiştir.  Çalışma sonunda, sadece kompost uygulamaları kıyaslandığında, %40 oranında kompost uygulanan ortamlardan alınan lale petallerinde en yüksek TP (28682,63 µg GAE/g fw) ve Total Flavonoid (1011,96 mg KE/L fw) ölçülürken, kompost içermeyen ortamlarda (%0) ise en yüksek TEAC (9.46 µmol TE/g fw) değeri ölçülmüştür. Bakteri ve mikoriza uygulamalarında ise, mikroorganizma uygulaması yapılmayan ortamlar, uygulama yapılan ortamlara kıyasla daha iyi sonuçlar vermiştir. Farklı kompost oranları ile bakteri uygulamalarının kombinesi sonucunda, en yüksek TP (28833,42 µg GAE/g fw) ve Total Flavonoid (1014,07 mg KE/L fw) içerikleri %40 kompost uygulaması ve bakteri uygulaması yapılan ortamlardan alınan petallerde ölçülürken, en yüksek TEAC (9,80 µmol TE/g fw) %40 oranında kompost içeren ve bakteri bulunmayan ortamlardan alınan petallerde ölçülmüştür. Farklı kompost oranları ile mikoriza uygulamalarının etkileri kıyaslandığında, %40 kompost oranı ve mikoriza uygulamasının bulunmadığı ortamlarda en yüksek TP (29944,53 µg GAE/g fw), TEAC (10,13 µmol TE/g fw) ve Total Flavonoid (1083,52 mg KE/L fw) değerleri saptanmıştır. Sonuç olarak, kompost oranları arttıkça değerlerde artışların gerçekleştiği, mikroorganizmaların ise fitokimyasal içeriklerinde etkili olmadığı sonucuna varılmıştır.

Bu çalışma yumurtlayan bıldırcın rasyonlarında farklı seviyelerde beyaz sorgum danesi (BSD) kullanımının performansa, kabuk kalitesine, yumurta iç kalitesine ve yumurta sarısı renk parametrelerine etkisini belirlemek amacıyla yürütülmüştür. Bu amaçla 168 adet dişi Japon bıldırcını her birinde 3 adet bıldırcın bulunan 8 tekerrürlü 7 muamele grubuna rastgele dağıtılmıştır. Muamele rasyonları %0, 5, 10, 20, 30, 40 ve 50 seviyesinde BSD kullanılarak oluşturulmuştur. Rasyonda %5 seviyesinde BSD kullanılan grubun yem tüketimi %30, 40 ve 50 seviyesinde BSD kullanılan gruba göre önemli derecede yüksek olmuş (P<0.01), ancak diğer performans parametreleri beyaz sorgum kullanımından etkilenmemiştir (P>0.05). Yumurta kabuk kalite parametrelerinden hasarlı yumurta oranı ve kabuk kalınlığı muamele gruplarından önemli derecede etkilenmiş ve hasarlı yumurta oranı %50 BSD seviyesinde önemli derece artmıştır. Yumurta iç kalite parametrelerinden sarı indeksi %5, 10 ve 20 seviyelerinde BSD kullanımı ile önemli derecede artmıştır (P<0,01). Yumurta sarısı renk parametreleri rasyonda BSD kullanımından etkilenmiş ve kontrol grubu (%0) ile karşılaştırıldığında Roche skala skoru %40, a* değeri %5 ve b* değeri %20 seviyesinden itibaren önemli derecede düşmüştür. Yumurta sarısı L* değeri ise kontrol grubu ile karşılaştırıldığında %40 ve 50 seviyelerinde BSD kullanımı ile önemli derecede artmıştır. Bu sonuçlara göre; bıldırcınların performansı ve yumurta kalitesi dikkate alındığında BSD’nin bıldırcınların rasyonlarında %30 seviyesine kadar kullanılabileceğini göstermektedir.