Tarhana is a traditional food produced by different traditional methods and the materials used in production are changing from a region to another region. The total yeast and molds, total mesophilic aerobic bacteria, Escherichia Coli and enterococci bacteria count of wet dough Kastamonu tarhana and dry powdered tarhana samples were investigated in this study. All microorganisms examined in our study were detected in one of the wet dough tarhana samples. The highest total yeast and molds, total mesophilic aerobic bacteria, Escherichia coli and enterococci bacteria counts were determined for the wet dough tarhana samples to be 2.2×106, 6.6×107, 1.2×106 and 1.9×106 cfu/g, respectively. No growth of microorganism capable of reproduction was observed in the powdered tarhana produced industrially. In addition, the Escherichia coli and enterococci bacteria were not detected for any of the dry powder tarhana samples. It was seen that the microbial load of the wet tarhana produced at home in Kastamonu was higher than the powdered tarhana. The reason for this situation was thought to be due to poor production and hygiene conditions. The presence of Escherichia coli and enterococci bacteria in samples indicates that there is possible fecal contamination of the raw materials used in wet dough tarhana production. Electron microscope images of molds obtained in our study are similar to molds producing mycotoxins. These results show that the wet dough tarhana have a greater risk for microorganism development and human health compared to dry powder tarhana.

This research was carried out to investigate the fattening performance and slaughter and carcass characteristics of Hair goat and Saanen × Hair goat (G1) crossbred kids in different fattening systems. Thirty Hair goats and 30 Saanen × Hair goat (G1) crossbred singleton male kids 2.5-3 months old and weaned were used. The kids were fattened in three different systems: intensive, semi-intensive, and extensive. Marginal value analysis was applied to determine the optimum feeding periods of the kids. In order to determine the slaughter and carcass characteristics, all the kids fattened were taken to slaughter after determining their live weight at the end of the fattening. Live weight gains after the intensive, semi-intensive, and extensive fattening were 17.83 kg, 19.39 kg, and 18.29 kg in the Hair goat kids and 17.88 kg, 18.24 kg, and 17.32 kg in the Saanen × Hair goat (G1) crossbred kids, respectively. In the same order, the average concentrate feed consumed by kids for 1 kg live weight gain was 7.55 kg, 7.28 kg, 7.00 kg and 7.07 kg. Hot carcass weights after the intensive, semi-intensive, and extensive fattening were 13.58, 14.06, and 13.02 kg in the Hair goat kids and 14.21, 15.03, and 14.06 kg in the Saanen × Hair goat (G1) crossbred kids. The Saanen × Hair goat (G1) crossbred goats increased more in live weight than the Hair goat kids and the semi-intensive fattened goats increased more in live weight than the intensive and extensive fed goats. Moreover, the optimum fattening times generally varied between the groups, but not between genotypes within the group.

Fruit flies (Diptera: Tephritidae) is one of the most important Diptera families, some species damage fruits, and cause millions of dollars in every years. In this study, adult fruit fly materials were collected from Gaziantep province between 2010 and 2021 from possible host plants using insect net. Obtained materials were examined, and were determined that 15 species. All species recorded for the first time from Gaziantep province. In addition, Goniurellia tridens (Hendel, 1910) recorded as a new record from Turkey. With these contributions, Gaziantep fruit fly fauna increased to 44 species. In the article, examined materials, current list of Gaziantep fruit fly fauna and adult and wing figures of Goniurellia tridens (Hendel, 1910) were given.

For a long time, many cultures around the world have used Tribulus terrestris L. in the prevention and treatment of various diseases. In this study, the antioxidant activity and total phenolic and flavonoid content of extracts obtained with various solvents from T. terrestris plant collected from different localities in Kahramanmaraş were investigated. In addition, the fixed oil content of the extracts was examined by GC-MS analysis and as a result, 26 different fatty acids were determined. The main fatty acid components of plant extracts are linoleic acid, oleic acid and palmitic acid. The total phenolic substance value of plant extracts varies between 2.20-18-77 mg g-1, total flavonoid amount varies between 0.06-0.50 mg g-1, FRAP value varies between 6.16-23.50 µg g-1 and DPPH value varies between 1.54-10.54 µg mL-1. It was observed that the solvents used in extraction affected the bioactivity values rather than the locations. Although the absorbance values of the extracts obtained with hexane were high, low extract yield affected the results. The highest values in all characters examined were obtained from ethanolic extracts.

Bu çalışmada Aydın, Çanakkale, İzmir ve Muğla illerinde üretilen hayıt ballarının bazı fiziksel ve kimyasal özellikleri ile uçucu bileşenlerinin ve duyusal özelliklerinin tanımlanması amaçlanmıştır. Değerlendirilen hayıt ballarında toplam 16 farklı uçucu bileşen belirlenmiştir (4 aldehit, 3 furan, 2 alkol, 2 sülfürlü bileşik, 2 terpen, 1 alkan, 1 benzenik bileşik ve 1 keton). Hayıt ballarının ortak uçucu bileşenlerinin dimetil sülfit, oktan, nonanal, 2-furankarboksaldehit, 2-etil-1-hegzanol, 1-(2-furanil)-etanon, benzaldehit, 5-metil-2-furankarboksaldehit ve benzenasetaldehit olduğu belirlenmiştir. Bütün hayıt ballarında benzenasetaldehit en fazla bulunan uçucu bileşen olup ardından benzaldehit ve 2-furankarboksaldehit gelmektedir. Duyusal değerlendirme sonucunda hayıt ballarında çiçeğimsi, meyvemsi, karamelimsi, acı badem, fermente, hayvanımsı, baharatımsı, vaksımsı ve odunumsu koku karakteri, tatlı ve ekşi tat karakterleri ile burukluk ağız hissi algılanmıştır. Bütün örneklerde çiçeğimsi, meyvemsi, karamelimsi, tatlı ve ekşi karakter yoğun olarak algılanmıştır.

Türkiye, bulunduğu coğrafik konumu ve arazi yapısından dolayı oldukça zengin doğal bitki çeşitliliğine sahiptir. Bu çalışmada doğal olarak yayılış gösteren Fabaceae familyasına ait endemik Astragalus vulnerariae DC. taksonunun yarı kontrollü serada ilkbahar ve sonbahar dönemlerinde çelikle üretimi yapılarak peyzaj çalışmalarında kullanım alanları belirlenmiştir. Bitki çelikleri köklendirilirken; kontrol grubu, 5.000 ppm ve 10.000 ppm’lik IBA konsantrasyonlarıyla üç uygulama yapılmıştır. Köklenme sonrası elde edilen verilere göre uygulamalar arasında istatistiki olarak anlamlı bir fark elde edilmiştir. A. vulnerariae çeliklerinde en iyi köklenme, ilkbahar döneminde, %60 oranında 5.000 ppm’lik IBA hormon uygulamasında görülmüştür. Hem estetik hem de fonksiyonel özellikleri ile dikkat çeken A. vulnerariae taksonunun peyzaj çalışmalarında, yer örtücü olarak kullanımı başta olmak üzere, kaya bahçeleri, çatı ve teras bahçeleri ve peyzaj onarım çalışmalarında kullanılabileceği belirlenmiştir.

Today, the honeybee parasite Varroa destructor is thought to be the most dangerous creature in the beekeeping industry worldwide. In this study, the efficacy of using drone brood cells (known to have no residue concerns in bee products and harmless on bee health) as traps against V. destructor was investigated. A total of 16 honeybee (Apis mellıfera) colonies with V. destructor infestation percentage of less than 5% were used for the trial. The treatment group consisted of 8 colonies that were randomly assigned to molded drone comb (comb with 5.4 mm hexagonal cells). The other 8 were assigned to unmolded comb to form the control group. In the trial groups, after 20 days (from 10th May), all drone combs with complete pupation were removed and destroyed on 30th May, 20th June, 10th July, 30th July, and 20th August. During the trial, varroa mite infestation rate (mean abundance), colony development, and varroa mite preference for drone and work bee brood cells were determined. The results showed that the application of drone brood cells as a control method was statistically significant against V. destructor, and did not negatively affect colony development. On the other hand, V.destructor's preference for both drone and worker bee brood cells among the groups was not statistically significant. In conclusion, drone brood cells ensured an approximately 43% success rate as traps against V. destructor compared to the control group. The effective application of drone brood cells as traps in combination with other Varroa mite control methods should be investigated.

Son yıllarda keçi sütü ile üretilen ürünlere talep artmaktadır. Buna karşın, keçi sütünün inek sütüne kıyasla bileşen ve lezzet farklılıkları keçi sütü ile üretilen ürünlerin özelliklerinde önemli farklılıklara sebep olabilmekte ve ürünün kabul edilebilirliğini etkilemektedir. Bu çalışmada, keçi sütü ile üretilen kefirin antioksidan kapasitesinin, reolojik ve duyusal özelliklerinin inek sütüyle üretilen kefirin, söz konusu özellikleriyle kıyaslanması amaçlanmıştır. Bu çerçevede, inek sütü, keçi sütü ve 1:1 oranında inek ve keçi sütlerinin karışımıyla kefir üretilmiş, fiziko-kimyasal, reolojik ve duyusal analizleri gerçekleştirilmiştir. Bütün kefir örneklerinin reolojik özelliklerinin psödoplastik davranış gösterdiği ve üssel modele uygun olduğu belirlenmiştir. Keçi sütü ile üretilen kefir örneğinin ise görünür viskozite değerleri inek sütü ile üretilen kefirlere kıyasla düşük bulunmuştur. Keçi sütü kefirinin toplam antioksidan kapasitesinin de inek sütü kefirine kıyasla daha yüksek, renkte a ve b değerlerinin ise daha düşük olduğu tespit edilmiştir. Buna karşın, keçi sütü kefirinde, panelistler tarafından daha düşük kıvam ve kefir lezzeti algılanarak tüm izlenim açısından da daha düşük puanlar almıştır. Keçi sütüne %50 oranında inek sütü ilavesi ise, keçi sütünün yarattığı bu durumu etkilemiş ve duyusal özellikleri tamamıyla inek sütü kefirinin duyusal özelliklerine benzerlik göstermiştir. Dolayısıyla, inek sütü karışımı olumlu sonuçlar vermekle birlikte, sadece keçi sütünden kefir üretiminde daha iyi kıvam ve lezzet eldesi için daha ileri çalışmaların yapılması gerektiği sonucuna varılmıştır.

Yağlı tohumlu bitkiler, Türkiye’de arz açığı yüksek olan ürün gruplarından biridir. 2018 yılı verilerine göre Türkiye’nin sadece ayçiçeği ve ayçiçek yağı ithalatı için ödemiş olduğu tutar 762 milyon ABD$’dır. Aynı yılın verilerine göre Türkiye’nin yağlı tohumlar üretim miktarı yaklaşık 4 milyon ton olup, üretimden ayçiçeğinin aldığı pay ise %48,62’dir. 2018 yılında ülke yağlık ayçiçeği üretim alanı yaklaşık 650 bin ha, üretim miktarı 1,8 milyon ton ve verim değeri de 277 kg/da olarak gerçekleşmiştir. Ülke genelinde ilk beş sırada yer alan illerin toplam yağlık ayçiçeği ekim alanı ve üretim miktarındaki payı yaklaşık %70 düzeyindedir. Birim alandan elde edilen verim değerinde Konya 408 kg/da ile ilk sırayı alırken, ekim alanı en yüksek il olan Tekirdağ ilinde değer 235 kg/da düzeyindedir. Türkiye’de 1998-2018 arası dönem dikkate alındığında, yağlı tohumlar üretiminde %66,43 oranında artış sağlanmış olup, bu artışta üretim miktarı bakımından en önemli değişim %126,65 pay ile ayçiçeğinde gerçekleşmiştir. Zira, bu dönemde yağlık ayçiçeği verim değeri 146,76 kg/da’dan 277,00 kg/da düzeyine ulaşmıştır. Türkiye’nin yağlık ayçiçeği üretiminde kendine yeterlilik oranı %64,30 olup, önemli düzeyde arz açığı mevcuttur. Yağlık ayçiçeği üretiminde üretici geliri üzerinde en etkili destekleme uygulaması fark desteği uygulaması olmasına rağmen 2017-2019 döneminde ilan edilen birim fiyat değerinde bir değişiklik olmamıştır. 2018 yılında Türkiye’de yağlık ayçiçeği ortalama verim değerinin 277 kg/da olduğu dikkate alındığında fark desteği uygulamasının yağlık ayçiçeğinde üretim değerini birim alanda 110 TL/da artırmaktadır.